Η Παναγοπούλου Νάσια γεννήθηκε στην Αθήνα.
Η επαφή της με τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου την ώθησε να ασχοληθεί από πολύ νωρίς με εναλλακτικούς τρόπους αυτογνωσίας. Αργότερα,η Παναγοπούλου Νάσια αποφάσισε να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο και να ασχοληθεί και επαγγελματικά με αυτό που αγαπούσε.
Σήμερα η Παναγοπούλου Νάσια εργάζεται ως σύμβουλος ψυχικής υγείας, με εξειδίκευση στις διατροφικές διαταραχές. (Master pactitioner in eating disorders, Keadd & National Centre for Eating Disorders of British) είναι επίσης εναλλακτική θεραπεύτρια, (Samanic medicine, theta healing, Reiki Usui, Brohman method) γελωτοθεραπεύτρια (laughter yoga by Dr Madan Kataria).Η κυρία Παναγοπούλου υπήρξε εθελόντρια στην Ελληνική εταιρεία προστασίας Αυτιστικών ατόμων, όπου συμμετείχε ενεργά σε πολλές δράσεις της. Ήταν από τα βασικά διοργανωτικά μέλη των φεστιβάλ για τον αυτισμό, της Ε.Ε.Π.Α.Α. Ως γελωτοθεραπεύτρια οργανώνει αφιλοκερδώς, ομάδες θεραπείας γέλιου προσφέροντας όλα τα έσοδα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Αγαπάει πολύ τη (συγ)γραφή την οποία και θεωρεί εξαιρετικό (ψυχο) θεραπευτικό εργαλείο.
Έχει ήδη εκδοθεί το βιβλίο «Η ζωγραφιά της Ελπίδας» από τις εκδόσεις Σαββάλας/Κοχλίας. Αρθογραφεί σε τοπική εφημερίδα στη στήλη των «ΑΜΕΑ». Είναι εμπνεύστρια και δημιουργός της «3D fairytale method» την οποία εφαρμόζει με επιτυχία στις ομαδικές θεραπείες της στο κέντρο «ΑΙΩΝ» που διατηρεί.
Η κυρία Παναγοπούλου ήταν από τις πρώτες Ελληνίδες μαμάδες που μίλησε ανοιχτά για τον αυτισμό του παιδιού της, πριν 20 χρόνια, σε μία εποχή που υπήρχε πλήρης άγνοια γύρω από το θέμα αυτό, αλλά και ελάχιστοι ειδικοί για να το διαγνώσουν.
Μια εξίσου σημαντική ανάγκη της κυρίας Παναγοπούλου ήταν ολοκληρώνοντας το να το δημοσιοποιήσει με την ελπίδα να βοηθήσει όσο περισσότερους ανθρώπους μπορεί,να έρθουν σε επαφή με τα δικά τους τραύματα, να συνειδητοποιήσουν γιατί ήρθαν στη ζωή τους ,να απαλλαγούν από τύψεις,ντροπή και ενοχές και τελικά να καταλάβουν τι τους πρόσφεραν προχωρώντας έτσι ένα επόμενο βήμα τη ζωή τους. Το ερώτημα που γεννάται εδώ είναι αν αντέχουμε τελικά να έρθουμε αντιμέτωποι με τις αλήθειες μας ; Αναρωτιέται η κυρία Παναγοπούλου .
Η κυρία Παναγοπούλου αντιμετωπίζει τη ζωή με χαμόγελο και ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο. Διαθέτει έναν υπέροχο νου και του αρέσει να βελτιώνει την κρίση του και να καλλιεργεί τη λογική του. Εξάλλου, πιστεύει ότι η αληθινή γνώση πηγάζει από μέσα μας.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Με ποια λόγια θα συστήνατε το βιβλίο σας κυρία Παναγοπούλου σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας;
Το “όσα δεν μπόρεσες να πεις” είναι μια αληθινή ιστορία.Είναι κομμάτι της δική μας οικογενειακής ιστορίας,όπως την βίωσε ο καθένας μας ξεχωριστά αλλά και το πως αλληλεπιδράσαμε μεταξύ μας μέσα από αυτό το δύσκολο βίωμα.Ο κάθε αναγνώστης ,ανάλογα με το τι κουβαλά στο σακίδιο της δικής του ζωής,έχει να πάρει και κάτι διαφορετικό.Θα ταυτιστεί ,θα λάβει τα δικά του μηνύματα ,θα προβληματιστεί και ενδεχομένως να αλλάξει την στάση ζωής απέναντι στα “δύσκολά του.
“Όσα δε μπόρεσες να πεις»Μιλήστε μας για το βιβλίο και την ανάγκη που το γέννησε κυρία Παναγοπούλου;
Όλοι μας ,έχουμε πολλές δύσκολες ιστορίες να αφηγηθούμε.Ιστορίες που στην πλειοψηφία τους μπορεί να ανήκουν στο παρελθόν μας αλλά όμως, με έναν δικό τους κυρίως ασυνείδητο τρόπο ,τις φέρουμε στο τώρα μας,επηρεάζοντας τις συμπεριφορές και τις σχέσεις μας.Πολλές φορές τις απωθούμε ,τις θάβουμε ,τις κρύβουμε εντέχνως κάτω από τα προσωπικά μας εσωτερικά χαλάκια,νομίζοντας ότι έχουμε ξεμπερδέψει με αυτές ή τις έχουμε ξεχάσει.Όμως δυστηχώς σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.Οι δύσκολες αυτές ιστορίες δημιουργούν ψυχικά τραύματα και ένα τραύμα δεν κλείνει ποτέ.Μπορεί στην πορεία των χρόνων να συρρικνώνεται ,είναι όμως πάντα έκει έτοιμο να ξαναπυροδοτηθεί και να χτυπήσει την πόρτα του “τώρα” μας ακόμη και εξαιτίας μιας φαινομενικά άσχετης αφορμής. Η γραφή λοιπόν σε μένα λειτουργεί (ψυχο)θεραπευτικά.Γράφοντας για το βιωμά μου ,το επικοινωνώ ,το εξωτερικεύω και αυτομάτως έχω κάνει ένα πρώτο βήμα προς την αναγνωρισή του και εν συνεχεία προς την συρρίκνωση του.Αυτή ήταν και η πρώτη μου ανάγκη για να γράψω αυτό το βιβλίο.Μια εξίσου σημαντική μου ανάγκη ήταν ολοκληρώνοντας το να το δημοσιοποιήσω με την ελπίδα να βοηθήσω όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ,να έρθουν σε επαφή με τα δικά τους τραύματα, να συνειδητοποιήσουν γιατί ήρθαν στη ζωή τους ,να απαλλαγούν από τύψεις,ντροπή και ενοχές και τελικά να καταλάβουν τι τους πρόσφεραν προχωρώντας έτσι ένα επόμενο βήμα τη ζωή τους.Βέβαια αυτό συνήθως δεν είναι μια καθόλου εύκολη διαδικασία.Όμως κάθε είδους αλλαγή θέλει προσωπικό κόπο και προσπάθεια. Το ερώτημα που γεννάται εδώ είναι αν αντέχουμε τελικά να έρθουμε αντιμέτωποι με τις αλήθειες μας ;
“Η ζωγραφιά της ελπίδας» ήταν το πρώτο σας βιβλίο.Ποσα μάθατε στο διάστημα που μεσολάβησε;
Τόσο στη “ζωγραφιά της ελπίδας”όσο και στο “όσα δεν μπόρεσες να πεις” μιλώ για τα “δώρα” που μου δώθηκαν μέσα από αυτές τις πολύ δύσκολες καταστάσεις που περιγράφονται.Ισως να ακούγεται λίγο οξύμωρο αυτό και αρκετά δυσνόητο.Ας μην ξεχνάμε οτι τα δύσκολα γεγονότα της ζωής τα βιώνουμε σαν απώλειες. Το πένθος που τις συνοδεύει περνάει από πέντε στάδια(Αρνηση,θυμό,διαπραγμάτευση,κατάθλιψη,αποδοχή)όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά .Το πόσο επίσης κάποιος θα μείνει σε καθε προαναφερόμενο στάδιο είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και άκρως προσωπικό.΄Μιλώντας λοιπόν προσωπικά, αφού πέρασα τα τέσσερα πρώτα στάδια σε ένα διάστημα έξι μηνών περίπου,ήρθε επιτέλους η αποδοχή ,η συνειδητοποίηση και τα πολύτιμα δώρα. Εμαθα να ζώ με την διαφορετικότητα του γιού μου ,να μην πασχίζω να τον κάνω να κατανοήσει το πως λειτουργεί ο “δικός μας κόσμος”,αλλά να μπώ εγώ στον δικό του, για να επικοινωνήσω μαζί του προσπαθώντας να τον κάνω χαρούμενο και ευτυχισμένο.Εμαθα πως η αγάπη δεν έχει όρια ,δεν έχει πρέπει και κανόνες που την διέπουν. Η αγάπη δεν έχει να κάνει με το ιδανικό και το άρτιο.Εχει να κάνει με τα πάντα και την ανιδιοτέλεια.Εμαθα να ζω το τώρα με τους σημαντικούς άλλους της ζωής μου ,δίχως να αγχώνομαι για το τι θα συμβεί μετά, αφού δεν μπορώ να το προβλεψω.Εμαθα να συγχωρώ για μένα, γιατι μόνο έτσι μπορώ να προχωρήσω στη ζωή μου.
Τι απαντάτε σε όσους θα πουν: ακόμη ένας συγγραφέας. Τι το καινούριο φέρνει;
Είναι τιμητικό να με αποκαλείτε “συγγραφέα “αν και ακομη και μετά το δευτερο βιβλιο μου και την ολοκλήρωση του τρίτου ,εξακολουθώ να μην αισθάνομαι έτσι.Η γραφή για μένα είναι ένα εργαλείο που μου φέρνει λύτρωση και γαλήνη.Με ρωτατε τι το καινούργιο φέρνει.Δεν ξέρω αν αυτό που φέρνει είναι κάτι καινούργιο.Αυτό που μπορώ να σας πω όμως είναι ότι το νέο μου τούτο εγχείρημα έχει σκοπό ,να προτρέψει όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται να μάθουν να επικοινωνούν την αλήθεια τους ,κομμάτια δύσκολα της ζωής τους ,δίχως ντροπή και ενοχές.Γιατί η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός.Γιατί το μοίρασμα μαλακώνει τις ψυχές ,δημιουργεί γέφυρες συναισθηματικές που οδηγούν στην ψυχή και στην καρδιά μας μαλακώνοντας τα εσωτερικά μας τραύματα.
Έχουν επηρεάσει άλλες τέχνες -κινηματογράφος,εικαστικά,κόμικς,μουσική κ.α.- τη συγγραφική σας δουλειά; Αν ναι, με ποιους τρόπους.
Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο και το θέατρο.Παντα μια καλή ταινια ή μια παράσταση μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης.Οι τέχνες γενικότερα μου δίνουν αφορμή για προβληματισμό που μετουσιώνεται σε μια εσωτερική ανάγκη για δημιουργία.Ξεκινω καταγράφοντας σκόρπιες σκέψεις πάνω στο χαρτί που στη συνέχεια τις μετασχηματίζω σε κείμενα υπό μορφή άρθρων ή παραμυθιών για ενήλικες τα οποία μετά τα παίρνω και τα δουλεύω με τις θεραπευτικές ομάδες που έχω.Ομως στα δύο αυτά βιβλία που έχω γράψει η πηγή έμπευσης μου ήταν μία και μοναδική:Η διαφορετικότητα του γιού μου και τα επιμέρους σοβαρα προβλήματα που απορρεουν μέσα από αυτήν, προβλεπόμενα και μη.
Ο δρόμος προς την έκδοση για τους νέους συγγραφείς συνήθως δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Ποια είναι η δική σας ιστορία;
όταν έγραψα το πρώτο μου βιβλίο πριν από 20 χρονια ,η γνώση ,του τι ειναι “αυτισμός” ήταν σε εμβρυακό στάδιο.Οι ειδικοί να τον διαγνώσουν ελάχιστοι επισης.Η τότε ανάγκη μου ήταν να επικοινωνήσω την διαφορετικότητα του παιδιού μου για να βοηθήσω γενικότερα τον κόσμο,αλλά και ειδικότερα τους γονείς ,τους θεραπευτές και ειδικούς να ευαισθητοποιηθούν και να ενημερωθούν γύρω από αυτόν.Ημουν από τις πρώτες ελληνίδες μαμάδες που μίλησαν δημόσια για τον αυτισμό του παιδιού τους.Θυμάμαι ασχολήθηκαν αρκετα κανάλια ,ραδιοφωνο και εφημερίδες με την “ζωγραφιά της ελπίδας”.Σήμερα με το “όσα δε μπόρεσες να πεις”εξακολουθώ να μιλώ για την ζωή του μέσα από το τον αυτισμό του αλλά και για κατι ακόμη δυσκολότερο που του συνέβη_,-απόρροια του αυτισμού του- που μας συνεβη, μιας και η οικογένεια είναι από μόνη της ένα μικροσύστημα διαρκών ενεργειακών ροών και αλληλεπιδράσεων.Ομως ο Ιάσονας δεν είναι μόνο ο αυτισμός του.Ο Ιάσονας είναι και γιος και αδελφός και ανιψιός και εγγονός ,μα πάνω απ όλα άνθρωπος ,όπως όλοι μας με ακριβώς τα ίδια δικαιώματα.
Πώς γράφει μέσα σας ο στίχος του Γιώργου Σεφέρη «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας»;
Υπέροχος στίχος…Τα λόγια μας ,οι δικές μας ιστορίες ,δεν είναι μόνο δικές μας.Με κάποιον τρόπο ,για κάποιο λόγο συνδέονται.Ολοι είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας.Γι αυτό, μια φαινομενικά προσωπική ιστορία έρχεται και ακουμπά την ιστορια ενός άλλου.Το βλέπω σχεδόν καθημερινά στα μηνύματα που λαμβάνω από τους αναγνώστες των βιβλίων μου.
Οι γονείς σήμερα είναι πιο ψαγμένοι και διαβασμένοι στο ζήτημα του αυτισμού;
Οι γονείς σήμερα είναι πολύ πιο ενημέρωμένοι και διαβασμένοι και αυτό είναι ένα από τα πολύ καλά της “ ιντερνετικής εποχής” που διανύουμε.H γνώση δεν παύει ποτέ να είναι ένα ισχυρό εργαλείο στη χέρια μας.
Η πολιτεία πόσο έχει βοηθήσει τις οικογένειες ;
Η πολιτεία έχει έναν απίστευτο γραφειοκρατικό μηχανισμό που αντί να λύνει προβλήματα τα δυσκολευει ακόμη περισσότερο.Τολμώ να πώ οτι 20 χρόνια μετά, ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει στο θέμα των δομών.Δεν φτάνει μόνο η αποδοχή και το συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη με το πλατύ τηλεοπτικό χαμόγελο.Χρειαζονται δομές!Σχολεία ,κέντρα ημέρας και κέντρα δια βίου φιλοξενίας.Σημαντικές δραστηριότητες και δράσεις γίνονται με ιδιωτική πρωτοβουλια γονεων,που τους αξίζει ένα τεράστιο μπράβο.
Ποιο ήταν για σας το σημείο καμπής που χρειάστηκε να ζήτησε βοήθεια για να τα καταφέρετε;
Δύο ήταν τα σημεία καμπής για μένα.Ήταν οι στιγμές που λύγισα ,που ένοιωσα πως δεν μπορώ να το σηκώσω μόνη μου όλο αυτό.Και αναφέρομαι στη στιγμή της διάγνωσης και της κακοποίησης.Μπορεί να είμαστε όλοι μας “εν δυνάμη μικροί Θεοί “και να έχουμε μέσα μας όλες τις απαντήσεις και τις λύσεις για όσα μας συμβαίνουν ,αλλά χρειαζόμαστε ένα χέρι,ένα αυτί ,μια φωνή που θα φωτισει αυτά τα κομμάτια μας ,δείχνοντάς μας το δρόμο.
Τι συμβουλή θα δίνατε στους αναγνώστες που βιώνουν μια παρόμοια κατάσταση;
θα τους συμβούλευα να ανοίξουν την ψυχή τους ,δίχως ενοχές,τύψεις ή ντροπή και να μοιραστούν τα δυσκολά τους .Αυτό είναι το πρώτο αλλά σημαντικό βήμα.Εχω δημιουργήσει μια σελίδα μεσα στο FB με τίτλο “όσα δεν μπόρεσες να πεις” ευελπιστώντας να παροτρύνω τους αναγνώστες των βιβλίων μου να μοιραστούν την εμπειρία τους.Επιθυμία μου είναι να συμπεριλάβω μέσα στις θεραπευτικές ομάδες που ήδη έχω ,ομάδες στήριξης ,γονέων/φροντιστών ΑΜΕΑ και κακοποιημένων ατόμων.
Κλείνοντας αυτή την συνέντευξη θα ήθελα να αναφέρω οτι όλα μου τα έσοδα από τις πωλήσεις και των δύο μου βιβλίων ,”Η ζωγραφιά της ελπίδας”εκδόσεις Κοχλίας και “όσα δε μπόρεσες να πεις” εκδόσεις Φίλντισι,θα διατεθούν για τους σκοπούς της Ελληνικής εταιρείας Αυτιστικών ατόμων.Είναι το δικό μου λιθαράκι στην όλη προσπάθεια αλλά και ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης στην βοήθεια που μου δώθηκε από την Ε.Ε.Π.Α.Α.
Επιτρέψτε μου κ.Παπαθανασίου να σας ευχαριστήσω και δημόσια για το βήμα που μου δώσατε μέσα από την στήλη του MAXMAG ,να μιλήσω για το βιβλίο μου.
“20 χρόνια πέρασαν…..
και εκεί που νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει,ένας απρόσμενος επισκέπτης μας χτύπησε την πόρτα…
20 χρόνια πέρασαν….
και οι μνήμες αγουροξυπνημένες,χώθηκαν ακάλεστες κάτω από φρεσκοπλυμένα μας σεντόνια, ματωνοντάς τα…
και ύστερα σαν αγενείς πολιορκητές,
κατέλαβαν τα πάντα.Πόρτες ,παράθυρα,ρωγμές..
Άτιμες ρωγμές που δεν κλείσατε ποτέ….”
Νάσια Παναγοπούλου
