Η σειρά “Η Γη των Αμόλυντων” ανήκει στο είδος της υψηλής φαντασίας (ευρέως γνωστή ως high fantasy). Το συγκεκριμένο είδος, που άνθισε με τον Τόλκιν, κάνει σιγά σιγά τα πρώτα δειλά, αλλά όπως φαίνεται σταθερά, βήματά του και στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα γνωρίσματα του συγκεκριμένου είδους είναι η ύπαρξη ενός τελείως διαφορετικού κόσμου, τον οποίο γέννησε η φαντασία του συγγραφέα, αλλά και ο ηρωισμός των χαρακτήρων ή της πλοκής, τα οποία δε λείπουν από τη σειρά του κ. Βαγγέλη Ιωσηφίδη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παράξενος Ελκυστής.
Διαβάστε για περισσότερες σειρές επικής φαντασίας εδώ.
Η ιστορία ξεκινά στο χωριό Χόρμορ, το οποίο μαστίζεται από μια νόσο, που θερίζει τους κατοίκους. Ο θάνατος έχει αλλάξει ολοκληρωτικά τη ζωή στο μικρό χωριό, μέχρι που μια μάγισσα εμφανίζεται. Το αντίτιμο για τη σωτηρία του χωριού όμως υψηλό: δε θα φύγει μόνη της, αλλά με τρία νέα παιδιά. Και ενώ στην αρχή η Αλύσσα φαίνεται… περίεργη, εκείνη εξελίσσεται σε μέντορας και φίλη. Αυτό που μου άρεσε πολύ στο συγκεκριμένο βιβλίο, πέρα από την κοσμοπλασία που θα αναφέρω παρακάτω, ήταν το πώς χειρίστηκε ο συγγραφέας το θέμα της μαγείας. Τι είναι, ποιος έχει μαγικές δυνάμεις, τι δυνάμεις, πώς τις αποκτά, πώς εξελίσσονται. Μπορώ να πω ότι αυτό το κομμάτι ήταν από τα πιο πρωτότυπα του βιβλίου.
Όσον αφορά την κοσμοπλασία, παρότι πρόκειται για έναν κόσμο που έπρεπε να γνωρίσω από το μηδέν, δεν ένιωσα ότι ο συγγραφέας με πέταξε στα βαθιά. Οι πληροφορίες ήταν όσες έπρεπε για να μπω στον κόσμο αλλά όχι να πελαγώσω. Οι περιγραφές ήταν ιδιαίτερα ευχάριστες και η εικόνα του κόσμου ξεκάθαρη στο μυαλό μου.
Στη γη των Αμόλυντων, ο αναγνώστης ακολουθεί τον Κάυλ, τη Λίβυ και τον Ντάρον σε ένα ταξίδι μαγείας με σκοπό να ανακαλύψουν πρώτα τις δυνάμεις τους και έπειτα να βρουν αρχαία κειμήλια. Το ταξίδι τους στη χερσόνησο Ίστεν είναι κυριολεκτικό, αλλά και μεταφορικό, αφού τους επιτρέπει να μεγαλώσουν, να εξελιχθούν και να ωριμάσουν.
Στο δεύτερο βιβλίο, οι χαρακτήρες αρχίζουν και ανακαλύπτουν καινούριες δυνάμεις. Κάποιοι δουλεύουν καλύτερα το πρωταρχικό τους στοιχείο, ενώ άλλοι πειραματίζονται με περισσότερα. Κατανοούν σε μεγαλύτερο βάθος και εξελίσσονται ξεχωριστά και διαφορετικά πλέον, αφού οι ισορροπίες ταράζονται. Η αποστολή τους γίνεται πιο πιεστική όσο ο Κάυλ, η Λίβυ και ο Ντάρον αναζητούν τα αρχαία κειμήλια. Η φιλία πρωταγωνιστεί, όπως και η μαγεία και αυτό το αίσθημα του καθήκοντος, που παρακινεί τους χαρακτήρες.
Για μένα, η πλοκή υπερκαλύπτει και πάλι την εξέλιξη των χαρακτήρων. Βέβαια, στο τέλος του βιβλίου, ο Βαγγέλης Ιωσηφίδης παίρνει μια «συγγραφική απόφαση» η οποία θεωρώ θα το αλλάξει αυτό στο τρίτο μέρος, δίνοντας χώρο και χρόνο σε κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά.
Συνολικά, η ανάγνωση της Γης των Αμόλυντων ήταν ξεκούραστη και ευχάριστη, ο κόσμος δουλεμένος και οι χαρακτήρες προσιτοί. Είμαι περίεργη να μάθω τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια.
Αναζητείστε τα βιβλία εδώ.
