Σήμερα, όχι αύριο… Τη ζωή τη ζεις στο σήμερα, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το έχουμε ακούσει πολλάκις, όμως είναι όντως κλισέ; Έχουμε προσπεράσει τα λόγια αυτά, τα έχουμε αμφισβητήσει ή από την άλλη έχουμε συμφωνήσει μα ποτέ δεν έχουμε πράξει ως έχει.
Ποτέ μην θεωρείς τίποτα δεδομένο. Τα λόγια αυτά χτυπούν διαφορετικά τις τελευταίες εβδομάδες. Είναι σαν να σήκωσε κάποιος ένα διακόπτη κι έριξε φως σε κάτι που καιρό αγνοούσαμε, έριξε φως στην αξία της ύπαρξης, της στιγμής, της ουσίας – και μονομιάς άλλαξε κάθε σκεπτικό σε ό,τι αφορά το δεδομένο. Αν θεωρούμε κάτι δεδομένο, σημαίνει ξεκάθαρα ότι αποτυγχάνουμε να εκτιμήσουμε την αξία του ή από την άλλη δεν το θεωρούμε τόσο αληθινό και ουσιώδες όσο είναι χωρίς να το “δοκιμάζουμε”.
Το “στείλε μου όταν φτάσεις” και το “εντάξει μωρέ δεν πειράζει σήμερα, άστο για αύριο” έχουν πλέον ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Σαφώς, είναι λέξεις απλές, μα τίποτε απλό δεν υπάρχει στη σημασία τους. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις κάποιον. Είτε φεύγει για ένα ταξίδι, για δουλειά, για μια εκδρομή, είτε πηγαίνει σπίτι του, είτε φεύγει από το δικό σου. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα ακούσεις τη φωνή του, που θα του πεις ό,τι νιώθεις, ό,τι σκέφτεσαι, που θα περάσεις χρόνο μαζί του, που θα τον έχεις με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο στη ζωή σου. Ό,τι κι αν έχεις να πεις πες το. Ό,τι κι αν νιώθεις εξέφρασε το. Ό,τι κι αν θες να ζήσεις μαζί του, μικρό ή μεγάλο, ζήσε το. Ό,τι κι αν θέλεις να κάνεις μαζί του, κάνε το. Δεν ξέρεις αν θα έχεις πάλι την ευκαιρία. Μην κρατήσεις τίποτα πίσω. Δεν υπάρχει πάντα χρόνος. Το αύριο δεν το ξέρεις, δεν ξέρεις τι θα αλλάξει, τι θα σου κλέψει, τι θα αφήσει να φύγει. Δώσε ό,τι κι αν έχεις μέσα σου σήμερα ακόμη κι αν αύριο ξεμείνεις, δεν πειράζει. Βγάλε τον εγωισμό από τη ζωή σου και πράξε όπως θες σήμερα, όπως λαχταρά η καρδιά σου, χωρίς ενοχές.
Τη ζωή τη ζούμε στο σήμερα. Ποτέ δεν είναι αργά για να καταλάβουμε πως ήρθε η ώρα να εκτιμήσουμε το χρόνο που μας δίνεται. Ποτέ δεν είναι αργά για να κερδίσουμε το φόβο, για να ρισκάρουμε και να προλάβουμε όλα εκείνα που ουσιαστικά χάθηκαν όταν τα αφήσαμε λέγοντας “έλα μωρέ, θα το κάνω αύριο”. Όχι. Σήμερα θα το κάνεις, γιατί το αύριο μπορεί να μην υπάρχει.
Ας μην περιμένουμε ένα αύριο, ένα Σάββατο ή μια Κυριακή για να ζήσουμε. Ας μην περιμένουμε την κατάλληλη ευκαιρία για να πούμε αυτά που αισθανόμαστε. Λες και κάποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι θα έρθει αυτή η καταλληλότητα. Να εκτιμάς ό,τι έχεις σήμερα. Να το κοιτάς με αφοσιωμένη ματιά, όχι αδιάφορη.
Μην θεωρείς τίποτα δεδομένο, ζήσε την κάθε μέρα στο έπακρο. Σήμερα, όχι αύριο… Αύριο ίσως να είναι ήδη αργά. Έχεις ή δεν έχεις ημερομηνία λήξης. Θεωρείς ή δεν θεωρείς κάτι δεδομένο. Να αγαπάς τη ζωή για να σε αγαπάει και αυτή. Μη περιμένεις την ιδανική στιγμή. Δεν υπάρχει ιδανική στιγμή και ούτε θα υπάρξει και ποτέ. Όσο περιμένεις γι’ αυτήν και το αύριο, χάνεις τη μισή σου ζωή στο σήμερα και στο περίμενε. Μην έχεις δεδομένη τη ζωή, τις στιγμές της, τους ανθρώπους και τον χρόνο που σου δίνεται με τον κάθε ένα. Εν τέλει, “μας έμαθαν” με τον πιο άσχημο τρόπο, πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Να λες ό,τι νιώθεις χωρίς ενοχές, να κάνεις ό,τι νιώθεις χωρίς ενοχές, να λες ένα “σ’αγαπώ”, ένα “ευχαριστώ”, ένα “να προσέχεις” κι όταν φεύγεις να ρίχνεις μια ακόμη ματιά πάνω από τον ώμο σου με ένα χαμόγελο γιατί δεν ξέρεις ποτέ αν θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις κάποιον.
