Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: Ο Φίλιππος Μανδηλαράς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Ασχολείται με το παιδικό και εφηβικό βιβλίο από το 1997 ως συγγραφέας, μεταφραστής, επιμελητής και αναγνώστης. Έχει γράψει πολλά βιβλία για μικρά και μεγάλα παιδιά. Για το βιβλίο «Υπέροχος Κόσμος», που έχουμε αναλύσει, έχει βραβευτεί από το περιοδικό «Ο Αναγνώστης» (από την ιστοσελίδα public.gr).”Η μαϊμού του βασιλιά” είναι ένα από τα βιβλία του Φίλιππου Μανδηλαρά, που κυκλοφορεί στο πλαίσιο της παιδικής λογοτεχνίας. Το έργο ανήκει στη σειρά “Οι 12 Θεοί του Ολύμπου,” μια συλλογή που προσεγγίζει με ευφάνταστο τρόπο την ελληνική μυθολογία, κάνοντάς την πιο προσιτή και ενδιαφέρουσα για τα παιδιά.
“Η μαϊμού του βασιλιά” αφηγείται με διασκεδαστικό τρόπο μια ιστορία που σχετίζεται με την περιπέτεια, την εξυπνάδα και τη μαγεία, χρησιμοποιώντας ως κεντρικό ήρωα τη μαϊμού που εμπλέκεται σε βασιλικές υποθέσεις. Στο ύφος του Μανδηλαρά, η αφήγηση είναι ζωντανή και γεμάτη χιούμορ, με διδακτικά μηνύματα για τη φιλία, την πίστη και την πονηριά.
Η παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα που επικρατεί με την παρουσία ενός μικρού ζώου, της μαϊμούς πάντα απαλύνει την ένταση. Ως αντιπερισπασμός σε κάθε τραγωδία, τα παιχνίδια με τα ζωάκια και τα παιδιά μπορούν να παρέχουν μια πολύ αναγκαία απόσπαση της προσοχής από τον πόνο και μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση των συναισθημάτων του στρες και του άγχους. Επιπλέον, το γέλιο και η χαρά, όσο πρόσκαιρη και να είναι, μπορούν να βελτιώσουν τη συνολική ποιότητα ζωής και να καλλιεργήσουν μια αίσθηση κοινότητας και σύνδεσης, κάτι που μπορεί να συμβάλει περαιτέρω στην ανακούφιση του πόνου.
Θα σταθώ όμως σε μια άλλη διάσταση του βιβλίου: στην ανατριχιαστική περιγραφή του πολέμου και κάθε λογής αγριότητας. Ακόμα και ο φιλειρηνιστής Μεχμέτ χάνει τα λογικά του και γίνεται ο ίδιος θύτης και θύμα οπότε αντιλαμβανόμαστε πόσο μπορεί να διαβληθεί κάποιος που ήδη διακατέχεται από αγελαία ένστικτά όταν βρεθεί σε συνθήκες πολέμου, και κυρίως όταν είναι ο επιτιθέμενος, ο εχθρός.
Και εδώ ας θυμηθούμε τη μαϊμού του βασιλιά, άντεξε κι αυτή, άλλαξε ιδιοκτήτες και συντροφιά, πέρασε από υπόγεια και αμπάρια πλοίων σε παλάτια και στρατόπεδα, έζησε πολέμους και αποχωρισμούς για να προσφέρει την ανεμελιά και το γέλιο πάλι, κάτι που λείπει από τις ζωές μας σήμερα. Γιατί οι πόλεμοι είτε είναι οικονομικοί, επεκτατικοί ή υγειονομικοί, ακόμα και εσωτερικοί με τη μορφή εγγενούς σύγκρουσης αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια και αγιάτρευτες πληγές. Ο πόνος άφατος αλλά λίγο- λίγο ξεπροβάλλει μια νέα ζωή για όλους: Λέγεται ελπίδα και προσμονή για ένα καλύτερο μέλλον αρκεί να ανασυνταχτούμε από τις στάχτες και να εκτιμήσουμε την εμπειρία και τη γνώση που μας προσέφεραν οι κακουχίες. Ένα φως που δε φοβόμαστε να βγάλουμε στην επιφάνεια. Γιατί από τα σκοτάδια (μας) είμαστε χορτάτοι…
