To «The Phoenician Scheme» είναι μια από τις πολύ αναμενόμενες ταινίες του 2025. Σε σκηνοθεσία και σενάριο του δημοφιλούς Wes Anderson, δεν θα μπορούσε να μην έχει κοινό που να την περιμένει. Η ταινία συμμετείχε στο φεστιβάλ των Καννών και αν και δεν κέρδισε τον «Χρυσό Φοίνικα», απέσπασε γενικά θετικές κριτικές. Ας πάμε λοιπόν, να δούμε περισσότερες λεπτομέρειες.
Η υπόθεση (χωρίς spoilers)
Η ταινία «The Phoenician Scheme» μας βάζει στην ζωή ενός πάμπλουτου επιχειρηματία με «χαλαρούς» ηθικούς φραγμούς. O Benicio Del Tοro ενσαρκώνει τον Zsa Zsa Korda, έναν άντρα που τον καταδιώκουν λόγω των οικονομικών του δραστηριοτήτων. Σε αυτό το σουρεαλιστικό σύμπαν, ο Zsa Zsa Korda επιλέγει ως μοναδική κληρονόμο από τα δέκα παιδιά του την, σχεδόν, καλόγρια κόρη του. Η κόρη του Liesl (Mia Threapleton), καθώς δεν έχει λάβει ακόμα τους όρκους της, επιλέγει να μείνει στο πλευρό του πατέρα της. Ο στόχος του είναι να καλύψει το οικονομικό έλλειμα ενός μεγάλου επιχειρηματικού του εγχειρήματος. Στην προσπάθεια αυτή, ο Korda και η Liesl έχουν την βοήθεια του Bjork (Michael Cera), του πρώην δασκάλου εντομολογίας των υπόλοιπων παιδιών του Korda και νυν γραμματέα του.
Μέσα σε έναν κύκλο συνεχών διαπραγματεύσεων με πλούσιους συνεταίρους και αποτυχημένων προσπαθειών δολοφονίας τους, οι χαρακτήρες αναδιαμορφώνουν τις σχέσεις μεταξύ τους. Η δυναμική μεταξύ πατέρα-κόρης είναι κεντρικό σημείο στην πλοκή, ενώ υπάρχουν κάποια σημαντικά ερωτήματα που την «δοκιμάζουν». Σκότωσε ο Korda την μητέρα της Liesl και είναι όντως αυτός ο πατέρας της; Ποια σχέση έχει με όλα αυτά ο ετεροθαλής αδερφός του Korda (Benedict Cumberbatch); Για να μάθετε την συνέχεια σας ενθαρρύνω να δείτε την ταινία.
Αξίζει να τη δω;
Η ιστορία ξεκινά δυναμικά, με ένα αεροπορικό δυστύχημα. Από κει και πέρα, ο ήρωας αντιμετωπίζει διαρκώς νέες περιπέτειες που δεν επιτρέπουν στον θεατή να βαρεθεί (άλλωστε η ταινία διαρκεί μόλις 1 ώρα και 45 λεπτά). Παρά τις εντάσεις, τις συγκρούσεις και το «χάος» που επικρατεί ορισμένες φορές, δεν είναι καθόλου δύσκολο να παρακολουθήσεις. Ο Wes Anderson, αξιοποιεί διάφορα μοτίβα, μέσα από την σειρά των σκηνών αλλά και από την χρήση επαναλαμβανόμενων εκφράσεων και χειρονομιών. Χάρη σε αυτά, οι εξελίξεις δεν προκαλούν σύγχυση αλλά αντίθετα, μας διασκεδάζουν.
Οι ήρωες της ταινίας και το χτίσιμο του κάθε ρόλου, ενισχύουν σημαντικά το κωμικό στοιχείο. Όλο το καστ των ηθοποιών κάνει μια εξαιρετική δουλειά ενσαρκώνοντας αυτούς τους παράδοξους και εκκεντρικούς χαρακτήρες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το βασικό ενδιαφέρον της ταινίας δεν είναι τόσο η πλοκή, αλλά οι ήρωες και οι δυναμικές μεταξύ τους. Μάλιστα, τολμώ να υποθέσω ότι αυτό είναι και όλο το νόημα της ιστορίας. Όσο κλασικό και “cheesy” μπορεί να ακουστεί, η ταινία πράγματι μιλάει για έναν άνθρωπο που έχει τα πάντα αλλά ταυτόχρονα τίποτα. Τελικά, το δέσιμο που προκύπτει με την κόρη του «γεμίζει» αυτό το κενό.
Η ταινία είναι ξεκάθαρη από την αρχή, οι προθέσεις των χαρακτήρων είναι φανερές, το σημείο κορύφωσης προμηνύεται από νωρίς, το τέλος, αν και ανατρεπτικό, μοιάζει ολοκλήρωση ενός κύκλου. Σίγουρα αυτό δεν σημαίνει ότι η ιστορία δεν θα σας κρατήσει στην άκρη του καθίσματος σας. Το καυστικό χιούμορ, οι διαρκείς ίντριγκες και το σουρεαλιστικό πλαίσιο που χτίζει ο σκηνοθέτης, δημιουργούν αγωνία και ενθουσιασμό.
Σημαντικά καλλιτεχνικά στοιχεία
Από αισθητική άποψη, ο Wes Anderson μένει πιστός στο στυλ του. Άλλωστε, είναι ένας σκηνοθέτης που έχει τραβήξει την δική του πορεία στο χώρο. Έχοντας καθιερώσει τον χαρακτήρα του καλλιτεχνικά, μας χαρίζει για ακόμα μια φορά υπέροχα πλάνα μέσω της εξαιρετικής κινηματογράφησης. Οι χρωματικές παλέτες που επιλέγει και οι συμμετρία στα κάδρα που δημιουργεί με την κάθε σκηνή, κερδίζουν το ενδιαφέρον μας. Ακόμα, δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε την διακόσμηση και τα σκηνικά. Η 50s αισθητική, συνδυασμένη με κάτι μοντέρνο, κεντρίζει το βλέμμα και κατευθείαν δημιουργεί ατμόσφαιρα. Σε αυτό μάλιστα, βοηθά και η μουσική επένδυση αφού δίνει ένα vintage στοιχείο.
Κάποιες τελευταίες σκέψεις
Υπάρχει μήπως τίποτα αρνητικό που μπορούμε να πούμε για αυτή την ταινία; Το «The Phoenician Scheme» φέρει απόλυτα την ταυτότητα του σκηνοθέτη της και ίσως να μην διαφέρει και τόσο στιλιστικά από τις υπόλοιπες ταινίες του. Άραγε μας δίνει κάτι καινούργιο; Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η ταινία είναι πιο “τολμηρή” από προηγούμενες δουλειές του. Αυτό το δυναμικό στοιχείο, εντείνει τις εντάσεις και το “χάος” που ίσως να μην αρέσει σε μερικούς. Η συμβουλή μου: όταν αποφασίσετε να δείτε την ταινία πρέπει να έχετε όρεξη. Ίσως, να μην είναι από τα έργα με τα οποία θα χαλαρώσεις μετά από μια κουραστική μέρα. Σίγουρα όμως, είναι μια εξαιρετική επιλογή για να αποφορτιστείς, να διασκεδάσεις και να “μπεις” σε ένα κόσμο εντελώς διαφορετικό.
