Σε μια κουβέντα που είχα με μια πολύ αγαπημένη φίλη, μου ανέφερε την εξίσωση της ψυχολογίας για τον άνθρωπο :
Περιβάλλον + Κληρονομικότητα + (Χ) = Άνθρωπος
Αυτό το «περιβάλλον» που είναι τόσο καθοριστικό στην δημιουργία του χαρακτήρα μας, για εμένα ήταν η πόλη στην οποία μεγάλωσα. Την πόλη αυτή που δεν την ένιωσα ποτέ πατρίδα μου, διότι οι εμπειρίες μου δεν με έκαναν να την αγαπήσω.
Από το Δημοτικό ακόμη, είδα πως το να έχεις μέσο, γνωριμία, μα και πειστικούς γονείς σε καθιστούσαν «ταλέντο» για το σχολείο. Η ελαστικότητα ξεκινούσε από το να δημιουργήσεις άνετα την κλίκα σου και να συμπεριφερόσουν όπως ήθελες στα υπόλοιπα παιδιά μέχρι ακόμη αυτή να πρωτοστατεί παντού… Μια σωστή μικρογραφία της κοινωνίας! Πώς, όμως να πείσεις ένα γονιό ότι το παιδί του δεν είναι άγγελος αλλά δαίμονας ;
Μεγαλώνοντας, λοιπόν, σε ένα τέτοιο «περιβάλλον» γνώρισα το «ψεύτικο» ενδιαφέρον και την υποκρισία. Είδα ανθρώπους να παίρνουν δύναμη από την αδυναμία των άλλων και να τους ενώνει η έλλειψη χαρακτήρα που έχουν. Ανθρωπάκια, που ο μεγαλύτερος σκοπός της ζωή τους έχει γίνει η εξωτερική εμφάνιση • η «εικόνα». Θυσίαζαν κάθε είδους αξιοπρέπειας και με μεγάλο θράσος προσπαθούσαν να «ψαρέψουν» τα απόκρυφα μυστικά σου. Μυστικά, που θα γέμιζαν το δικό τους εσωτερικό κενό που ένιωθαν όταν κοίταζαν δύο μάτια καθαρά και συνειδητοποιούσαν ότι η ψυχή τους «βρομάει».
Βέβαια, όταν επιτύγχανες (ή έβλεπαν ότι θα επιτύχεις) σε κάτι που εκείνοι θεωρούσαν σημαντικό, έτρεχαν από πίσω σου και επιδίωκαν με όλα τα μέσα τους να δημιουργήσουν δεσμούς φιλίας μαζί σου. ‘Ήθελαν να αγγίξουν λίγο από αυτό που δεν είχαν • το ξεχωριστό. Έτσι ενώ πριν ήσουν ένας κομπάρσος στο θίασό τους, τώρα σε βάζουν στους κύριους ρόλους και σου τάζουν αιώνιες φιλίες… Αυτό, εξάλλου, είναι και το ναρκωτικό τους : να μπορέσουν να ξεφύγουν λίγο από την μετριότητα που τους διακατέχει, «ρουφώντας» λίγο επαφή μαζί σου.
Όλα για το «φαίνεσθαι», λοιπόν. Πόνεσα πολύ μέσα μου όταν είδα φίλους και ανθρώπους αγαπημένους να χάνουν τον εαυτό τους προσπαθώντας απλά να ενταχθούν. Περισσότερο, πόνεσα όμως, όταν γι’αυτό έγιναν ξένοι και σε κάποιες περιπτώσεις, τάχθηκαν άδικα εναντίων μου. Δυστυχώς, η κινητήριος δύναμη σε αυτόν τον τόπο είναι η επίδειξη ανωτερότητας στον διπλανό σου. Μέχρι και το πιο αθώο πράγμα, πίσω κρύβει το συμφέρον κάποιου.
Τα τελευταία χρόνια που έχουν εισχωρήσει τα κοινωνικά δίκτυα στην καθημερινότητά μας, βοηθάνε τα «ανθρωπάκια» αυτά να φανούν ακόμη περισσότερο. Να δείξουν, για παράδειγμα, ότι περνάνε καταπληκτικά σε αυτή τους την βραδινή έξοδο με ψεύτικα γέλια, φτιαχτά χαμόγελα και πλαστή αγάπη, ενώ πραγματικά είναι ο καθένας κλεισμένος στον εαυτό του και στο κινητό του.
Το «περιβάλλον» αυτό, μπορεί να μου έδειξε το άσχημο πρόσωπο της ζωής, αλλά μου έδειξε ταυτόχρονα και το όμορφο. Τελικά, όσοι ήταν αληθινοί, φάνηκαν και όσοι ήταν άξιοι σεβασμού, τον απέκτησαν. Οι υπόλοιποι, θα συνεχίζουν να αναπαραγάγουν τα όσα έμαθαν και είδαν από τους γονείς τους. Για πόσο ακόμα; Για όσο χρειαστεί ώστε να αποκτήσουν ήθος και χαρακτήρα.
Σύνταξη κειμένου: Ραφαέλα Νικολαΐδη
Επιμέλεια κειμένου: Mπράιτ Κλεοπάτρα
