Η απαρχή…
Αναμνήσεις ανεξίτηλες. ίσως καμιά φορά προκαλούν και πόνο. αλλά ο πόνος είναι γλυκός. δεν θα ξεχάσω ποτέ πως χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον άνθρωπο που από την παιδική μου ηλικία φρόντισε να έχω , επαφή με την φύση, με το χωριό, με τους κατοίκους του, με τον ίδιο τον παράδεισο. [Το πρωινό λουκουμάκι, το υποβρύχιο και το κρύο παγωμένο νεράκι στο καφενείο του Αλέκου κάθε πρωί , η πιο όμορφη χαραγμένη στιγμή στο μυαλό μου.]
ευχαριστώ παππού.
Υ.Γ Μπορεί να μην δύναμαι πλέον για πολλούς λόγους να έχω επαφή με το χωριό μου σε καθημερινή βάση, όμως τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να σταματήσω να ονειρεύομαι. Πως ίσως κάποια στιγμή επιστρέψω στον “τόπο του εγκλήματος”¨και αυτή την φορά για πάντα….
Π.Χ,
21 χρονών φοιτητής Π.Τ.Δ.Ε Αθηνών,
Που’ ναι τα χρόνια; ….
Ακριβώς ένα χρόνο πριν. Η ανάρτηση μου αυτή με έκανε να ξαναθυμηθώ εκείνα τα λησμονημένα χρόνια. Ήμουν δεν ήμουν παιδί 6-7 χρονών. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα πως είναι ο πραγματικός παράδεισος. Τι είναι ο παράδεισος. Πως μπορεί να οριστεί και να αποδοθεί στην πραγματικότητα. Όπως και να έχει, η λέξη αυτή για εμένα έχει διττή σημασία. Το μέρος και τις εμπειρίες. Οδοιπορικώς από το πατρικό του πατέρα μου, οδεύαμε ολοταχώς για της μηνιαίες διακοπές του Αυγούστου στο πατρικό της μητέρας μου, στο Καταφύγιο Ναυπακτίας. Γνωστό και ως Αμόρανη, η διαδρομή από τους επικίνδυνους γκρεμούς εως και τα απόκρημνα Αμορανίτικα βράχια, έχει χαρακτηριστεί μια από τις 22 πιο επικίνδυνες διαδρομές στον κόσμο. Συνέπεια, σεβασμός, μεγάλη προσοχή στην ορατότητα και ρωμαλεότητα, για έναν οδηγό η διαδρομή αυτή απαιτεί ίσως την μεγαλύτερη πρόκληση στην Ελλάδα.
Σαν τώρα θυμάμαι τον πατέρα μου και την αγωνία που είχα αν θα φτάσουμε ζωντανοί. Αν και λίγο που με ενδιέφερε μπροστά στον δικό μου παράδεισο. Με τον παππού μου μπροστά, και εμάς από πίσω, τα λουκούμια ποτέ δεν έλλειπαν από τον ψάθινο σάκο του καλοκαιριού. Μέχρι την προσέλευση μας στο χωρίο, είχαμε σταματήσει το λιγότερο σε 3-4 βουνίσιες πηγές των υπόλοιπων οικισμών που διαπερνούσαμε κατά τη διαδρομή μας. Το τρεχούμενο και παγωμένο νερό, ο συνδυασμός του με το λουκούμι τριαντάφυλλο που έλιωνε στο στόμα, και το καρύδι που θρυμματιζόταν αργά-αργά στον ουρανίσκο ήταν η απόλαυση και το νόημα της ζωής. Το πλήρωμα μιας διαδρομής που γέμιζε την ψυχή και την καρδιά σου.
Όμορφες μέρες….
Η ανταμοιβή σου και η ταπεινοφροσύνη σου ενάντια στο μεγαλείο της φύσης. Η παρθένα φύση, η “εικαστική καλλιέπεια” του τοπίου, τα απέραντα δάση, οι ρεματιές, ο δρόμος από το καφενείο του χωριού στο σπίτι μου, οι παραδοσιακοί οικισμοί, και η ιστορία του τόπου, αναδεικνύουν μια κληρονομία που ποτέ δεν πρέπει να σβήσει. Γιατί στον δικό μου “Αμαζόνιο” είχα την τύχη να ζήσω την ευτυχία, την τελειότητα και την πληρότητα που δύσκολα συναντάς. Σκέφτομαι ένα μέρος που κάποιος μπορεί να αγγίξει τα άστρα. Να έχει επαφή με τον θεό και την γαλήνη του φυσικού κάλλους της γης. Αυτό είναι το καταφύγιο Ναυπακτίας, και αυτός ο λόγος που γράφω. Αν και έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις πιο όμορφες διαδρομές στην Ελλάδα, εγώ θα το χαρακτήριζα ως η πιο όμορφη. Τελεία και παύλα.
Η νύχτα είχε πέσει. Η παιδική αθωότητα μας καλούσε. Το σημείο συνάντησης ήταν στην εκκλησία του χωριού. Εκεί που τον Αύγουστο, πραγματοποιούνταν τα πιο τρικούβερτα γλέντια του χωριού την ημέρα της εορτής της Παναγίας. Και όταν το σούρουπο αναδυόταν, εμείς ακάθεκτοι. Στα παιχνίδια μας, στο κρυφτό, στο κυνηγητό, στις γλυκές και (πικρές) καμιά φορά αμαρτίες μας. Τι σημασία είχε αν στο τέλος τα ακούγαμε “ένα χεράκι” από τους οικείους μας. Ήμασταν τα παιδιά μιας γειτονίας που ζωντάνευε κάθε σπίτι. Κάθε μικρή και μεγάλη ψυχή. Τα πλατάνια, οι βελανιδιές, οι καστανιές, ο Αλέκος που διατηρούσε το κάτω καφενείο και την κτηνοτροφική πλευρά του χωριού, ο Τηλέμαχος με το πάνω καφενείο, ο κος Χρήστος που ερχόταν και ψέκαζε τα μυρμήγκια τα οποία είχαν καταλάβει το σπίτι μας. Οι θύμησες του χθες στα περίχωρα του σήμερα.
Το σπίτι του παππού…
Τα πέτρινα σκαλάκια ήταν το σήμα κατατεθέν, το σήμα με το οποίο μέχρι και ο τελευταίος κάτοικος του χωριού αναγνώριζε το σπίτι μας. Θυμάμαι κάθε βράδυ να καιροφυλαχτώ και να περιμένω τον παππού μου να γυρίσει, ώστε να εξοντώσει το ποντίκι που κοντοστεκόταν στον προαύλιο χώρο, εκεί που ήταν η βρυσούλα μας. Τα βήματα του παππού, όταν έφτανε, υπερνικούσαν τον φόβο μας και μας ηρεμούσαν. Θυμάμαι εκείνα το χρόνια που το νερό δεν ήταν καλό. Η παλαιότητα του χώρου που κληρονομήσαμε από τον προ-πάππου και την προ-γιαγιά μου μου ήταν έντονη σε κάθε σημείο. Το πόσο χαριεντιζόμασταν εξαιτίας του “κακού νερού”, το οποίο ανάγκαζε τους γονείς μας να βράζουν σε ένα μεγάλο παραδοσιακό κατσαρόλι νερό και να μας πλένουν στην αυλή δεν λέγεται.. Ο αργαλειός της γιαγιάς, οι εικόνες στα κάδρα του σαλονιού, το παλιό ψυγείο, τα παραθύρια από το κουζινάκι, το “άτρωτο” ψυγειάκι η βεράντα με το μπλε χρώμα, τα σκασίματα των τοίχων, η ξύλινη με γαλάζιο χρώμα εξώθυρα της εισόδου, όλα όσα μαρτυρούσαν την αγάπη μιας γενιάς η οποία μας κληροδότησε μια αμύθητη παρακαταθήκη. Από την ραπτομηχανή της θείας μου μέχρι τα κεντητά του χώρου, το καθένα ήταν ταυτόσημο των μυστικών μιας μακράς περιόδου από γενιά σε γενιά. Το ρόπτρο, κομψοτέχνημα μιας πόρτας της εποχής, ήταν το κουδούνι που σηματοδοτούσε την άφιξη του επισκέπτη.
Οι διαδρομές των αισθήσεων, όπως ρομαντικά μου αρέσει να αποκαλώ, οι αγνοί άνθρωποι, τα δύο ιστορικά γεφύρια, οι μυρωδιές από τις καμινάδες, ο γραφικός καταρράκτης και ο πέτρινος νερόμυλος μαρτυρούν έναν αιωνόβιο δεσμό της σχέσης ανθρώπου-περιβάλλοντος.
Ο πόνος είναι γλυκός….
Αντώνης ο Γαλατάς: Παππού, παππού πότε θα μας δώσει ο κ. Αντώνης τα επόμενα μπουκάλια αιγοπρόβειου γάλακτος; Παππού παππού, πάρε τον τηλέφωνο να δεις πότε θα μας τα στείλει, βροντοφώναζα εγώ. Μεγαλωμένος από μικρός με τις διατροφικές συνήθειες της επαρχίας, τις εμπειρίες και τις εικόνες που διαφοροποίησαν την φιλοσοφία μου σε σχέση με τις αστικές, ακόμα και σήμερα αν και παιδί της πόλης, περιμένω τις διακοπές. Σαν ένα μικρό παιδί που θα μαραζώσει αν του στερήσεις την αγάπη και την αφοσίωση. Ο κ. Αντώνης έφυγε από τη ζωή πριν λίγο καιρό. Σκόρπισε τη θλίψη, σε όλους τους οικείους και τους φίλους του. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν σε μια μονοήμερο εξόρμηση στο χωριό. Τα κυνηγόσκυλα γάβγιζαν. Το σπίτι λες και ήταν άδειο και ερημωμένο. Το χορτάρι είχε μουλιάσει από το νερό της βροχής και ο χαλικόδρομος ήταν τόσο λασπωμένος, λες και ήθελε να σε ρουφήξει μέσα. Οι μέλισσες από λουλούδι σε λουλούδι. Το άγχος, και η λαχτάρα μετά από τόσα χρόνια υπομονής να συναντήσω και πάλι τον άνθρωπο που με μεγάλωσε με το γάλα του, όλο και κλιμακωνόταν μέσα μου. Αμέσως αρχίζω τις φωνές. Ξαφνικά, η υπεραιωνόβια μορφή ενός άνδρα. Καμπουριασμένος, φθαρμένος από το χρόνο, με χαμηλή ορατότητα, σκυθρωπός με την γκλίτσα του. Πόσο είχαν αλλάξει τα πράγματα. Μια ζωή ολόκληρη εκεί. Ήταν ακόμα εκεί και η ευτυχία μου δεν είχε τέλος. Ένας άνδρας που εργαζόταν με πάθος για την γη του και η μόνη του έγνοια ήταν η προσφορά στον συνάνθρωπο, είχε λάβει δώρο θεού! Άντεχε ακόμα, αλλά με άρνηση να λυγίσει. Με κατάλαβε. Πήρα την ευχή του και έφυγα με την ιδέα ότι ίσως τον ξαναβλέπω για τελευταία φορά…
Φιγούρες….
O κος Φώτης με τη γυναίκα του και το μοναδικό γλυκό κυδώνι της [δεν θα το ξεχάσω ποτέ], ο κ. Νίκος και η κυρία Νίτσα, ο κ. Αντώνης με την γυναίκα του, ο Ναύαρχος, η Τρελολένη, όλοι φιγούρες μιας κοινωνίας ανθρώπων η οποία σαν να είχε ξεχάσει προ πολλού τις έννοιες κακία και εγωισμός. Άνθρωποι μιας γενιάς που ήταν όλοι για έναν και ένας για όλους. Χρόνια μετά αισθάνομαι ξανά την ανάγκη να ευχαριστήσω τον παππού μου. Και ευτυχώς τον έχω ακόμα εδώ να του το λέω έμπρακτα. Και όταν ξέρω πως για όλους ήταν η ψυχή του χωριού, αισθάνομαι περήφανος που τον έχω παππού.
Η διαδρομή…
Είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφαλοχώρια της Επαρχίας Ναυπακτίας.
Απέχει από την Ναύπακτο μόλις 33 χιλιόμετρα.
Η πρόσβαση γίνεται με ασφαλτοστρωμένο δρόμο που πρόσφατα τελείωσε (Οκτώβριος 2007) μέσω της διαδρομής Ναύπακτος Ανθόφυτο – Γαύρος – Γολέμι Καταφύγιο – Αναβρυτή – Κεντρική…….
Βρίσκεται σε υψόμετρο που ξεκινά περίπου από τα 500 μέτρα (ποτάμι)και φτάνει έως τα 1000 μέτρα, στους ανατολικούς πρόποδες του όρους Μακρύορου (ονομασία λόγο μήκους). Πάντως στην πλατεία του χωριού το υψόμετρο είναι 620 μέτρα.
Συνορεύει βόρεια με την Αναβρυτή, βορειοανατολικά με την Κεντρική και τον Ασπριά, νοτιοανατολικά με το Χρύσοβο, βορειοδυτικά με το Γαύρο και νοτιοδυτικά με το Ανθόφυτο.
Στο κέντρο του χωριού υπάρχει η πλατεία, στην οποία δεσπόζει ο Ιερός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και κυριαρχεί ένας αιωνόβιος πλάτανος.
Πληροφορίες από το: http://www.katafigio-amorani.gr/
Ώρα να επικεντρωθούμε…
Τα πράγματα άλλαξαν. Ο κίνδυνος ελλοχεύει παντού. Ο τελευταίος δημογραφικός έλεγχος-απογραφή προειδοποιεί. Το χωριό αργοπεθαίνει ολοένα και περισσότερο. Το στοίχημα είναι δικό μας: Ας αποδείξουμε ότι οι μνήμες του παρόντος δεν θα σβήσουν. Για το καλό όλων μας. Για τον δικό μας παράδεισο…Για το δικό μας καταφύγιο του μέλλοντος.
- Οι φωτογραφίες (+ εξώφυλλο) υπόκεινται σε πνευματικά δεδομένα. Είναι αποκλειστικές λήψεις του συντάκτη μας, όπως επίσης και δύο από αυτές είναι φωτογραφίες της ομάδας στο Facebook με το όνομα: ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣ / KATAFIGIO (AMORANI) NAFPAKTIAS
Η ομάδα του MAX-MAG.
