Γαλουχηθήκαμε όλοι μας με την θεωρία πως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Ωστόσο στην πράξη, όλοι έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να υποστηρίξουν το ακριβώς αντίθετο. Δυο και τρεις δουλείες, άγχος, στρες, πάρα πολλές ώρες αφιερωμένες σε σκληρή εργασία, παραγκώνιση ανθρώπινων σχέσεων, μπόλικα όνειρα με πίστη και ελπίδα για καριέρα, μετεγκαταστάσεις σε άλλες πόλεις ακόμη και χώρες. Όλα αυτά για μια «καλύτερη» ζωή. Για περισσότερα λεφτά. Για μια ξελογιάστρα άνεση. Εν τέλει τα λεφτά φέρνουν ή δεν φέρνουν την ευτυχία; Εάν την φέρνουν τότε γιατί οι πρόσφατες γενιές δεν είναι περισσότερο ευτυχισμένες σε σχέση με προηγούμενες εικοσαετίες όπου ο μισθός βρισκόταν στα τάρταρα δεδομένης μιας υποτιμημένης αξίας χρήματος της τότε εποχής; Εάν πάλι δεν την φέρνουν, γιατι τότε σέρνουμε τις ζωές μας σε ένα ανελέητο κυνηγητό για την ύλη, τα λεφτά; Τι σημαίνει ευτυχία αλήθεια; Πως την ορίζουμε άραγε;
Η στέρηση βασικών αγαθών, η ανέχεια, οι κακουχίες, οι πόλεμοι, οι θάνατοι για ένα κομμάτι ψωμί, ασπρόμαυρες σελίδες μιας άλλης εποχής, έμελε να γίνει η αιτία να μας μεταλαμπαδεύσουν την μέριμνα και την ανάγκη του «έχω» πολύ περισσότερο από οτι του «είμαι». Εκπαιδευτήκαμε να λειτουργούμε με προτεραιότητες που «αγγίζουν» στην τσέπη μας αντί της ψυχής μας. Είναι αδιαμφισβήτητα σημαντικό να πρέπει να εξασφαλίσεις το φαγητό, την στέγη, την ασφάλεια. Ωστόσο τι μας κάνει να πιστεύουμε κάποιοι, πως οι καθημερινοί βιοπαλαιστές δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένοι; Ή επίσης οι γόνοι πλούσιων οικογενειών να μην είναι δυνατό να αισθάνονται μίζερα και δυστυχισμένα; Η εξίσωση που γειτνιάζει τις δυο μεταβλητές του χρήματος με της ευτυχίας δεν θα μπορέσει ποτέ να ορισθεί με ακρίβεια. Αυτό γιατι η μεταβλητή ευτυχία είναι ανεξάρτητη. Στέκεται μόνη της και δεν την επηρεάζει κανένα αποτέλεσμα, καμία μεταβλητή σε αντίθεση με τα χρήματα που ανήκει ξεκάθαρα στις εξαρτημένες μεταβλητές.
Τα λεφτά λοιπόν αγοράζουν την άνεση, αγοράζουν χαμόγελα πρόσκαιρα μεν, αγοράζουν επιτυχίες. Όχι όμως ευτυχίες. Αγοράζουν για παράδειγμα υγεία; Αγοράζουν αγάπη; Αγοράζουν τα λεφτά χάδι; Αγοράζουν αλληλεγγύη; Αγοράζουν ευγνωμοσύνη; Άρα γιατί παραμένουμε αιχμάλωτοι μιας ύλης με τέτοια βαρύτητα; Μαστουρωμένοι από πανάκριβα πατσουλί αλεξιθυμίας, αναίσθητοι σε μια άοσμη, αρκετά παρωχημένη εποχή, που βρισκόμαστε να χαροπαλεύουμε στην πιο χαμηλή στάθμης της θάλασσας. Πνιγήκαμε με το σάλιο μας. Αποπροσανατολιστήκαμε.
Το ζήτημα στο οποίο αξίζει να εμβαθύνουμε είναι το πόσα λεφτά φέρνουν την ευτυχία και στο τρόπο που επιλέγουμε να ξοδέψουμε τα λεφτά μας. Εκεί κάπου τα θαλασσώσαμε. Όταν διακυβεύεται η έννοια της ποσότητας αντιλαμβανόμαστε πως το πρόσημο που προσθέτει στην εκάστοτε έννοια που αντιπροσωπεύει είναι δυστυχώς αρνητικό. Ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με την πιο επικίνδυνη της πλευρά, την υπερβολή. Έχει μεγάλη σημασία πέραν της ποσότητας που δυστυχώς υπερτερεί έναντι της ποιότητας και ο τρόπος. Εάν επιλέγεις να ξοδεύεις τα λεφτά σου για να χαρίσεις στον εαυτό σου την αδηφάγο ματαιοδοξία σου (καταναλωτισμός, υλισμός) τότε χάνεις κάτι πιο πολύτιμο, την αυτοεκτίμηση σου. Αντί να σπαταλάς λοιπόν τα λεφτά σου και μαζί και τον εαυτό σου είναι προτιμότερο να τα ξοδεύεις για περισσότερες εμπειρίες, για περισσοτερη αλληλεγγύη, για περισσότερο αυτοσεβασμό, για περισσότερη αγάπη, για περισσότερη προσφορά. Εκεί η χαρά θα έχει βάθος και σε εκείνο το σημείο που χαϊδεύει απαλά την ψυχή φέρνει την ευτυχία. Διάρκεια μπορεί να μην έχει, επιδέχεται όμως επανάληψη παρόμοιου μοτίβου συμπεριφοράς. Άρα ξέρουμε την συνταγή, κυνηγάμε τα υλικά (ούτως η άλλως αναλωνόμαστε σε αυτά παραπάνω από όσο αξίζει, μας αξίζει) ας μην κωλυόμαστε στην παρασκευή. Εκεί οπού γεννιούνται συναισθήματα, αξίες, και λόγοι για να υπάρχουμε.
