Η τρίτη και τελευταία ταινία της τριλογίας του κάποτε ανερχόμενου ταλέντου και πλέον εδραιωμένου genre σκηνοθέτη, Ti West (σκηνοθέτης των «X» και «Pearl»), «MaXXXine» επιτέλους κυκλοφόρησε το φετινό καλοκαίρι και ο κόσμος δεν έχει σταματήσει να μιλάει για αυτήν. Η ιστορία ακολουθεί την Maxine Minx (Mia Goth), μια πρώην πρωταγωνίστρια πορνογραφικών ταινιών και νυν Χολυγουντιανών παραγωγών, που με την επιμονή και την αφοσίωσή της στον στόχο της κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη μιας Βρετανίδας σκηνοθέτιδας του επερχόμενου σλάσερ «The Puritan II».
Απτόητη και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από ποτέ, η Maxine παράλληλα με την ενέργεια που επιβάλλεται να διοχετεύσει στο νέο της project, βρίσκεται εγκλωβισμένη στο παρελθόν της αφού ένας επίμονος ιδιωτικός ντετέκτιβ της έχει γίνει στενός κορσές αναζητώντας τον δράστη της υπόθεσης μιας σφαγής που έλαβε χώρα κατά την διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας πορνό, αμαυρώνοντάς της την ψυχή και ίσως και το ποινικό μητρώο. Όμως όπως μας έχουν πείσει και οι προηγούμενες δύο ταινίες τις τριλογίας, οι χαρακτήρες που ενσαρκώνει η Mia Goth δεν σκοπεύουν να σταματήσουν ποτέ και πουθενά προκειμένου να κυνηγήσει το όνειρό της και όπως έχει πει επανειλημμένως εμμέσως πλην σαφώς, κανείς δεν θα σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία της και συγκεκριμένα η επωδός της ταινίας δια στόματός Maxine είναι: «I won’t accept a life I don’t deserve».
Από τα πρώτα μόλις λεπτά του «MaXXXine», γίνονται αντιληπτές οι αναφορές του σκηνοθέτη καθώς και μερικές από τις αγαπημένες του ταινίες και σειρές. «Body Double», «The New York Ripper», «Breaking Bad» και η λίστα δεν έχει τελειωμό, κάνουν «έρωτα» μεταξύ τους, εντός μιας σύγχρονης κινηματογραφικής ματιάς στο υποείδος του σλάσερ της δεκαετίας του ‘80 με ρετρό αισθητική, ήχους αλλά και εικόνα που αναμφίβολα κεντρίζουν το ενδιαφέρον όλων των φαν αυτής της περασμένης αλλά όχι ξεπερασμένης αίγλης. Όσο για το καστ, πέραν της μούσας του δημιουργού, Mia Goth, πρωταγωνιστές από το παρελθόν αλλά και νέα hot ονόματα της κινηματογραφικής αλλά και της μουσικής βιομηχανίας κάνουν την εμφάνισή τους σε ένα έργο αμφιβόλου εισπρακτικού μέλλοντος, καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενα του West και οι τρεις ταινίες γυρίστηκαν προτού κυκλοφορήσει καν η πρώτη με ένα ρίσκο που δεν συνηθίζεται πια.
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, πέρα από την λαχτάρα και την προσμονή για ένα ακόμη homage στις αγαπημένες μας ταινίες του είδους, το «MaXXXine» δεν είναι σίγουρο πως έχει κάτι επιπλέον να προσφέρει ούτε στην εξέλιξή του αλλά ούτε και στην τριλογία, κάτι οριακά αναμενόμενο μετά από μια ιδέα από το «X», το οποίο εκτός από εντυπωσιακά art-house πλάνα και μια εικόνα που παραπέμπει σε ταινίες τρόμου του ‘70 και για ακόμη μια φορά στις κλασσικές που διαμόρφωσαν και προχώρησαν την ιστορία του, δεν είχε ξεκάθαρη πλοκή και ενδεχομένως ούτε και λόγο ύπαρξης. Με ένα δυνατό «διάλειμμα» στο «Pearl», που με καλύτερο σενάριο και μια πιο απλή και προσγειωμένη προσέγγιση μπόρεσε να ξεχωρίσει, το τρίτο κομμάτι της σειράς είναι ίσως και το πιο δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς, με σοβαρή έλλειψη σεναρίου αλλά και ξεκάθαρης θεματικής.
Η ιστορία αναφέρει διαρκώς πράγματα και κενά quotes που δεν σχετίζονται με την πλοκή ή κι αν το κάνουν, η εξέλιξη δεν αιτιολογεί καμία από αυτά ούτε και «λυτρώνει» με το τέλος απαντώντας σε ελάχιστα από τα ερωτήματα που έθεσε, τολμώντας να αγγίξει τη «βρωμιά» του Χόλυγουντ… και πάλι επιφανειακά. Το τέλος δε, κωμικό όπως συχνά συμβαίνει σε ταινίες που με τόση προσμονή θέλουμε να δούμε πλέον μετά την πολλά υποσχόμενη διαφήμιση που έχουν υποστεί, με τους Giancarlo Esposito και Kevin Bacon να μην καταφέρνουν να δώσουν τίποτα στην ταινία, αφού από την αρχή της εμφάνισής τους κιόλας έχουν αναλάβει αποκλειστικά τον ρόλο του «κλόουν».
*Spoiler Alert*! Θυμίζοντας κατά πολύ το τέλος του φετινού horror «Late Night With the Devil», το «MaXXXine» εναποθέτει το μυστήριο που κρατάει την υπόλοιπη ταινία ζωντανή στην ύπαρξη μιας μυστικής ομάδας σατανιστών που ντύνονται με κοστούμια Halloween και οργανώνουν τελετές χωρίς κανέναν λόγο ύπαρξης. Χαρακτήρες ξεπηδούν από το πουθενά και σώζουν την κατάσταση καταστρέφοντας ανεπανόρθωτα την συνοχή της πλοκής και προσδίδοντας ταυτόχρονα μια νότα φαιδρότητας στο κατά τ’ άλλα καλοστημένο σκηνικό με ειλικρινά δυνατές βάσεις αλλά και λίγη αυθεντικότητα εν τέλει, κάτι το οποίο δεν λείπει απαραίτητα κι από τις υπόλοιπες ταινίες του Αμερικανού σκηνοθέτη.
Αν πράγματι το «MaXXXine» αποσκοπούσε στο να αφιερωθεί στις αγαπητές ταινίες με τον μανιακό δολοφόνο, τον υπερχειλίζοντα ερωτισμό και την απελευθέρωση της γραφικής βίας που δεν χρειάζονταν απαραίτητα και το ανάλογο budget για να γίνουν πραγματικότητα, η συνταγή όπως φαίνεται δεν πέτυχε. Η φιλόδοξη Maxine δεν είναι διόλου συμπαθής αλλά ούτε και συνεπής είτε πούμε πως αντικατοπτρίζει το αδυσώπητο κτήνος που κάποτε ήταν ένας ψυχοπαθής ηδονοβλεψίας, είτε πούμε πως παίρνει πίσω το αίμα της αλλά και όσων γυναικών υπέφεραν από την ανδροκρατούμενη βιομηχανία του σινεμά. Σε κάθε περίπτωση, η Maxine παραμένει αψυχολόγητη. Απλώς τη βαφτίζουμε «ψυχοπαθή» και όλα δικαιολογούνται μαγικά από εκεί και πέρα.
Χωρίς να είναι σαφές ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα των ταινιών τρόμου των τελευταίων χρόνων (ίσως και των ταινιών γενικότερα), ακόμη και η εν λόγω ταινία μοιάζει πως έχει την ανάγκη να θυμίζει πολλά ταυτόχρονα καθώς και η άρνησή της να πάρει την ευθύνη να ολοκληρωθεί το σενάριο ακολουθώντας αρχή-μέση-τέλος και ό,τι άλλο μας δίδαξε αυτή η «αρχή», είναι παραπάνω από εμφανής. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όπως μυριάδες δημιουργοί μας απέδειξαν ανά τα χρόνια, για να «σπάσεις» τους κανόνες πρέπει να τους γνωρίζεις καλά. Φυσικά, μιλάμε για μια χιλιοδιαφημισμένη και αρκετά επιτυχημένη τριλογία, οπότε ίσως και η παραγωγή να έβαλε λίγο το «χεράκι» της, αν και κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στο «X» διακρίνουμε αρκετά κοινά και πάνω-κάτω τα ίδια σεναριακά προβλήματα με το «MaXXXine». Μπορεί η μουσική και η εικόνα να φέρνουν στο μυαλό μας όμορφες αναμνήσεις από το παλιό καλό σινεμά τρόμου, θα ήταν όμως άδικο να συγκριθεί με άλλες ταινίες τρόμου των τελευταίων χρόνων που πραγματικά αξίζουν την αναγνώρισή τους, αφού εάν το «MaXXXine» είχε βγει όντως στα 80’s ανάμεσα σε τόσο δυνατούς ανταγωνιστές, το κοινό δεν θα της την «χάριζε» έτσι απλά.
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας:
