Δεν ξέρω πότε ήταν η τελευταία φορά που μια ταινία με έκανε να θέλω να μαγειρέψω και ταυτόχρονα να κάψω την κουζίνα μου. Το Sister Midnight του Karan Kandhari δεν είναι για όλους — αλλά είναι πολύ πιθανό να είναι για εσένα, αν έχεις βρεθεί ποτέ σε ένα σπίτι που δεν νιώθεις δικό σου, σε έναν ρόλο που δεν διάλεξες, σε μια καταπίεση που σε τρώει μέσα σου. Η ταινία Sister Midnight έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Καννών 2024, στο παράλληλο τμήμα Directors’ Fortnight (Quinzaine des Cinéastes), αποσπώντας θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς.
Η πλοκή
Η ιστορία αφηγείται την Uma, μια νεαρή γυναίκα στη Μουμπάι, η οποία παντρεύεται, μετακομίζει στο σπίτι του άντρα της και ξεκινάει μια ζωή που φαίνεται ήσυχη, νοικοκυρεμένη, σωστή. Εκείνος δουλεύει, εκείνη φροντίζει το σπίτι. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: τίποτα από όλα αυτά δεν την αφορά πραγματικά. Η Uma δεν νιώθει ο εαυτός της. Δεν της μιλάει κανείς ουσιαστικά. Δεν την ακούει κανείς. Και σιγά-σιγά, η σιωπή αυτή αρχίζει να την πνίγει.
Η ταινία είναι παράξενη. Μια κατσίκα εμφανίζεται στην κουζίνα και μοιάζει να την καταλαβαίνει περισσότερο απ’ τον άντρα της. Κάποια στιγμή έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις εφιάλτη. Κι όμως, δεν υπάρχει τίποτα το φανταστικό εδώ. Μόνο μια γυναίκα που κουβαλάει τόση πίεση, που το σώμα της ξεκινά να αντιδρά πριν το συνειδητοποιήσει η ίδια. Δεν είναι ακριβώς φεμινιστική ταινία — ή μάλλον, είναι χωρίς να το προσπαθεί. Δεν κάνει διάλεξη. Απλώς δείχνει τη ζωή μιας γυναίκας που όλοι την θεωρούν τυχερή ενώ εκείνη απλώς σβήνει. Και κάπου εκεί, χωρίς προειδοποίηση, αρχίζει να ανάβει φωτιές. Κυριολεκτικά.
Αξίζει να τη δεις;
Δεν είναι ταινία που θα σου φτιάξει τη διάθεση. Είναι όμως ταινία που θα σου πει μια αλήθεια με τρόπο που δεν έχεις ξαναδεί. Και κάπως έτσι, σε κερδίζει. Όχι με το στόρι της, αλλά με την αίσθηση ότι είδες κάτι ειλικρινές. Κάτι που καίει λίγο — όπως καίει η κουζίνα της Uma όταν αποφασίζει να μην είναι πια σωστή.
Η φωτογραφία είναι πανέμορφη, αλλά ποτέ «γλυκιά». Η πόλη της Μουμπάι δεν φαίνεται όπως στις ταινίες του Bollywood. Είναι πιο σκοτεινή, πιο στενή, πιο πνιγηρή. Σαν να σε κλείνει μέσα. Όπως το σπίτι της Uma. Επίσης, αυτό που ξεχωρίζει είναι το χιούμορ της. Μαύρο, άβολο και νευρικό. Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να φοβηθείς. Όπως όταν η Uma δίνει οδηγίες για συνταγή ενώ έχει μόλις κάνει κάτι φρικτό. Ή όταν η κατσίκα της φαίνεται πιο λογική απ’ τον άντρα της.
Η Radhika Apte είναι καταπληκτική. Δεν παίζει ρόλο, γίνεται η Uma. Δεν θυμάμαι άλλη ερμηνεία που να λέει τόσα πολλά χωρίς να λέει σχεδόν τίποτα.
Δείτε το trailer:
