Ό,τι πιο ενδιαφέρον υπήρξε τον τελευταίο μήνα η καινούργια ταινία του Ιρλανδού σκηνοθέτη-σεναριογράφου Martin McDonagh («Αποστολή στη Μπριτζ») μ’ έναν τρόπο πολύπλευρο και κομματάκι αντισυμβατικό, λιγάκι όπως του έργο του. Ενδιαφέρουσα ήταν η ίδια ως αντικείμενο συζήτησης κι έπειτα εκείνη η συζήτηση ως αντικείμενο μιας νέας. Η εκπληκτική Frances McDormand υποδύεται την θρηνούσα Mildred Hayes, η κόρη της οποίας δολοφονήθηκε αποτρόπαια λίγους μήνες νωρίτερα με το έγκλημα να παραμένει ανεξιχνίαστο. Η Mildred, εξοργισμένη, αποφασισμένη και βαθιά πληγωμένη, δε σηκώνει πολλά πολλά… εκτός από τρεις τεράστιες πινακίδες κοντά στην τοποθεσία όπου το κορίτσι βρήκε τραγικό θάνατο. Με μαύρα κεφαλαία γράμματα σε κόκκινο φόντο η κεντρική ηρωίδα στρέφεται εναντίον του σερίφη της πόλης, Bill Willoughby (Woody Harrelson) και μια πανέξυπνα γραμμένη κινηματογραφική αλληλεπίδραση ξεκινά ανάμεσά τους, συμπληρωμένη με μερικούς περιφερειακούς χαρακτήρες, ρεαλιστικούς και ανθρώπινους… δηλαδή εξαιρετικά ελαττωματικούς.
Το καστ, χωρίς εξαιρέσεις, συμπληρώνει υπέροχα την ερμηνεία της McDormand, με τους John Hawkes («Winter’s Bone») και Lucas Hedges («Manchester by the Sea») στους ρόλους του πρώην συζύγου και του γιου τους αντίστοιχα, τον Peter Dinklage («Game of Thrones») να δρα ως ένα είδος υπενθύμισης των ηθικών ισορροπιών σ’ένα περιβάλλον άδικο και επικίνδυνα θυμωμένο και τον Caleb Landry Jones («Heaven Knows What») στο γραφείο της διαφημιστικής εταιρίας που ενοικιάζει τις πινακίδες, εύκολο θύμα της συσσωρευμένης έντασης όσων συναναστρέφεται.
Πρώτος και καλύτερος τα βάζει με τον μικρό ο λανθάνων δευτεραγωνιστής των Τριών Πινακίδων, υφιστάμενος του σερίφη, αλκοολικός, επιπόλαιος, βίαιος και κάπως ρατσιστής, όχι από επιλογή αλλά από απλή βλακεία (λες και δεν είναι πάντα έτσι, αλλά ας έχουμε να λέμε). Στο ρόλο του Dixon, που γυρνάει στις δώδεκα στον άντρα του σπιτιού δηλαδή στη μαμά του, πλακώνει στο ξύλο όποιον νομίζει ότι του πάει κόντρα κι έχει μπερδέψει το αστυνομικό του καθήκον του με μια κούφια επίδειξη δύναμης ανασφαλούς 10χρονου, ο Sam Rockwell είναι απολαυστικός, αναδεικνύοντας με ταπεινότητα και προσοχή το σενάριο του McDonagh (στη δεύτερη συνεργασία τους μετά το «7 Psychopaths»).
O χαρακτήρας του Rockwell αποκαλύπτεται επίπεδο-επίπεδο και κάθε φορά που ένα καινούργιο βγαίνει στην επιφάνεια οι ατέλειές του εντοπίζονται και διορθώνονται σαν να τις τρίβει ένα αόρατο χέρι με γυαλόχαρτο, για να σταθεί και να λάμψει η τελική κατασκευή. Αν η ανέλιξη του Dixon σε παρουσία εξίσου σημαντική με εκείνη της Mildred Hayes στην ταινία δεν ήταν τόσο προφανής από νωρίς, ίσως να εντυπωσίαζαν ακόμη περισσότερο οι Τρεις Πινακίδες, αλλά, ακόμη κι έτσι, το σενάριο δεν απογοητεύει, με διαλόγους που ανακουφίζουν τις απαιτήσεις κάθε κουρασμένου σινεφίλ.
Εκτός από την McDormand που έλαβε τη Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της και δικαιωματικά οδεύει προς το δεύτερο Όσκαρ της, το αντίστοιχο βραβείο στην κατηγορία του απέσπασε και ο – σταθερά εκλεκτικός και υποτιμημένος από πολλούς – Sam Rockwell («Moon») κι ας γκρίνιαζε μια απογοητευτικά μεγάλη ομάδα θεατών ενάντια στην βράβευση ενός ρατσιστή, λευκού χαρακτήρα (!). Κάπου εδώ έρχεται στο προσκήνιο η συζήτηση που αναφέρθηκε στην εισαγωγή αυτού του κειμένου κι αφού τραβήξουμε τα μισά μας μαλλιά για τη λογική που απαγορεύει την αναγνώριση ενός ηθοποιού επειδή ο χαρακτήρας του κρίνεται μη-αποδεκτός, τραβάμε και τα υπόλοιπα με απορημένο βλέμμα γι’αυτούς που βρήκαν στην ταινία ρατσιστικές τάσεις. Είναι ξεκάθαρο σε όποιον έχει παρακολουθήσει το έργο του McDonagh ότι τόσο η μαύρη κωμωδία του όσο και το ευαίσθητο δράμα του συντίθενται με πρώτο και κύριο συστατικό τις ξεδιάντροπες διακρίσεις, τις προσβλητικές ατάκες, την απουσία του φίλτρου που συνοδεύει την κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά. Θα έπρεπε να είναι – τουλάχιστον – εξίσου ξεκάθαρο ότι η επιστράτευση αυτού του μέσου είναι το θεμέλιο ενός έργου εκκωφαντικά ΑΝΤΙρατσιστικού κι ο θρίαμβος ενός δημιουργού που σέβεται το κοινό του και εναποθέτει τις ελπίδες του στην αντίληψή του.
Είναι το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» η καλύτερη ταινία του Martin McDonagh; Πιθανότατα όχι, μιας και το να ξεπεραστεί ο πήχης του «Ιn Bruges» είναι δύσκολη αποστολή. Είναι όμως μια από τις πιο καλογραμμένες του τελευταίου χρόνου (και γενικότερα), καλλιτεχνικά τολμηρή και… μάλλον όχι αυτό που περιμένεις. Η αυθεντικότητα και η πρωτοτυπία με τις οποίες ο σκηνοθέτης ξεγυμνώνει το μεγαλείο και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, χτίζοντας σύμπαντα που φαντάζουν καθημερινά μα επωφελούνται από την περιφρόνηση που η φαντασία δείχνει στους κανόνες, είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ευφυούς δημιουργού. Κι όσο ευχάριστη έκπληξη κι αν είναι η σημασία που δόθηκε στις Τρεις Πινακίδες στα φετινά βραβεία, θα ήταν, ίσως, πολύ πιο σημαντική προβολή της ταινίας σε περισσότερες από δύο (άντε να είναι τρεις, για να ταιριάζει με τον τίτλο) ελληνικές αίθουσες…
