“Προσέχετε μην πατήσετε τα ανθρωπάκια” φώναξε δυνατά η μαμά Μυρμηγκώ στα άτακτα μυρμηγκόπουλα της. Τα μικρά σταμάτησαν απότομα. Κοίταξαν κάτω κι είδαν στα πόδια τους κάτι πανέμορφα πλασματάκια να κουβαλούν καταϊδρωμένα στους ώμους τους κάτι που έμοιαζε να είναι η τροφή τους . Φρούτα, σπόροι λαχανικά, που ήταν πολύ μεγαλύτερα από το μπόι τους. Η Μυρμηγκώ έσκυψε με συμπόνια κι έσπρωξε στην άκρη τα φορτωμένα ανθρωπάκια . Τα ανθρωπάκια σηκώθηκαν στα δυο τους ποδαράκια, τσίτωσαν τα χειλάκια τους κι έδειξαν δυο σειρές κατάλευκα δοντάκια. Τα μυρμηγκόπουλα κοίταζαν με θαυμασμό Τα πλασματάκια είχαν δυο χεράκια, δυο ποδαράκια, ένα πρόσωπο με μάτια στόμα, μύτη αφτιά, κεφάλι με μαλλιά σε διάφορα χρώματα. Από τα χειλάκια τους έβγαιναν περίεργοι ήχοι και φωνές μελωδικές. . “Τι πλάσματα είναι αυτά τα ανθρωπάκια, μαμά, από τον ουρανό κατέβηκαν”; Η τσιρικτή φωνή του γιου της τρόμαξε την Μυρμηγκώ. . “Αχ! παιδάκια μου είναι μια πολύ θλιβερή ιστορία” είπε κουνώντας λυπημένη το κεφάλι της. Είχε αρχίσει όμως να νυχτώνει κι η μαμά υποσχέθηκε στα περίεργα παιδάκια της να τους πει το μεγάλο αυτό παραμύθι, που μόνο παραμύθι δεν είναι, όταν φτάσουν στο σπίτι.
«Μανούλα τι όμορφα που είναι τα ανθρωπάκια! Εμείς είμαστε κακάσχημα. Δεν γελάμε δεν μιλάμε» είπε η μεγάλη κόρη η Μυρμηγκούλα κι έσκυψε και χάιδεψε όσα περισσότερα ανθρωπάκια μπορούσε. «Ευχαριστώ» απάντησαν όλα μαζί τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια.Τι ωραία λέξη! θαύμασαν τα μυρμηγκούπουλα και προσπάθησαν να πουν στην γλώσσα τους την ίδια λέξη. Αλίμονο άλλοι ήχοι κάτι σαν τρίξιμο βγήκε από τα μυρμηγκίσια σαγόνια τους. Η μαμά Μυρμηγκώ πήρε από το χεράκι τα πιο μικρά και συνέχισε τον περίπατο κρατώντας στητό το μυρμηγκένιο σώμα της. “Ίσια το κορμί, ψηλά το κεφάλι” τα διέταξε κι αυτά τεντώθηκαν τόσο πολύ που φάνηκαν ψηλότερα πάνω από τρεις πόντους. Χρόνια και χρόνια δίνανε αγώνα οι μυρμηγκίνες να μάθουν τα μωρά τους να περπατούν στα δυο τους πόδια ” Έλα μικρό μου λίγο ακόμη, μπορείς, μπορείς. Μπράβο, μπράβο καμάρι μου”. Έτσι μετά από προσπάθειες αγώνων το κατάφεραν. Και όρθιοι και μεγαλόσωμοι οι μέρμηγκες. Τώρα και χρόνια ο κόσμος τούς ανήκε κι έπρεπε να γίνουν καλύτερα από τους προκατόχους τους. Σε μια φωτογραφία που είχε τραβήξει από ψηλά ο φωτογράφος της μυρμηγκοπολιτείας παρατήρησαν παραξενεμένοι ότι από ψηλά όρθιοι οι μέρμηγκες έμοιαζαν με ανθρώπους . Στην ομορφιά βέβαια ήταν αδύνατο να τους φτάσουν, όσο για την γλώσσα δεν το συζητάμε. Η ανθρώπινη γλώσσα ήταν δώρο του θεού μόνο για τους ανθρώπους. Όλο το ζωικό βασίλειο τους έβλεπε σαν ανώτερα πλάσματα. Και ήταν. Ο πολιτισμός που δημιούργησαν ήταν φοβερός. Όλα όμως για πάρτι τους, για το υπόλοιπο φυτικό και ζωικό βασίλειο, τίποτα. Φονιάδες παιδί μου, φονιάδες . Στην μυρμηγκοπολιτεία όλα τα πλάσματα της φύσης έχουν ίσα δικαιώματα. Έτσι κατάφεραν με τον καιρό κανένα ζώο να μην σκοτώνει άλλο ζώο και να ζούνε όλα μαζί μονοιασμένα μέσα στην αγκαλιά της Μεγάλης Μητέρας, της Φύσης. Είχαν αισθήματα τα μυρμήγκια κι ας ήταν κακάσχημα. Με αγωνία έφτασαν στο σπίτι τους. Πλύθηκαν στην στέρνα που ήταν σκαμμένη έξω από το σπίτι, άφησαν έξω τα λερωμένα ρούχα και παπούτσια τους ,φόρεσαν τα χόρτινα νυχτικά τους και τρύπωσαν στο χωματένιο σπίτι τους, πεντακάθαρα και πεινασμένα. Η μυρμηγκοπολιτεία ήταν σκαμμένη όπως πάντα μέσα στη γη. Πολλές στοές, στοές λαβύρινθοι. Οι εχθροί πολλοί. Οι μυρμηγκοφάγοι παραμόνευαν παντού και πρέπει να έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα. Τα σπίτια τους πάντα ήταν φτιαγμένα με τέχνη και σοφία μέσα στο χώμα . Τώρα όμως που τα μυρμήγκια ψήλωσαν και πήραν τη θέση των ανθρώπων στη γη, τα σπίτια τους έγιναν πιο ανθρώπινα. Σίγουρα αν μπορούσαν οι άνθρωποι να κάνουν μια βόλτα στην μυρμηγκοπολιτεία θα ζήλευαν σε πολλά τα μυρμήγκια. “Απόψε θα φάμε σπόρους από καρύδια και θα ρουφήξουμε μέλι” είπε σοβαρή η μανούλα και τα μυρμηγκόπουλα κτυπούσαν παλαμάκια με τσίριζαν από χαρά. Το μέλι ήταν το αγαπημένο τους, γι αυτό τα λένε και “Μελιτάκους”. Τα αγόρια έφεραν από την τεράστια αποθήκη τους σπόρους που είχαν αποθηκεύσει, κάθισαν σταυροπόδι κι άρχισαν να τρώνε σιωπηλά
«Μανούλα θέλω τον μπαμπά» είπε μυξοκλαίγοντας το μικρός Μυρμηγκί. Τους έλειπε ο μπαμπάς. Οι πολλές φροντίδες τον κρατούν μακριά από το σπίτι κι αυτό δεν αρέσει καθόλου στα μυρμηγκόπουλα.
«Θα έρθει αγαπούλες μου, αλλά πρέπει να δουλέψει για να έχετε εσείς μια καλύτερη ζωή αύριο». Ουφ, όλο αύριο, αύριο γκρίνιασε ο Μυρμηγκί». Ελάτε κορίτσια βοηθείστε, άλλαξε τη κουβέντα η μαμά. Οι προκομμένες μυρμηγκούλες βοήθησαν την μαμά να μαζέψει τα σκουπίδια. Έτσι ήταν οργανωμένη η μυρμηγκοπολιτεία. Οι γυναίκες στο σπίτι και οι άνδρες στις εξωτερικές δουλειές και στην οργάνωση της πολιτείας. Στην ουσία κανένας μέρμηγκας δεν έπαιρνε απόφαση αν δεν έπαιρνε την γνώμη της γυναίκας του. Όταν τέλειωσε τις δουλειές η Μυρμηγκώ κάθισε στην κουνιστή της πολυθρόνα και γύρω στους καναπέδες τους στρωμένους με πούπουλα κάθισαν τα μυρμηγκούπουλα. Έλα μαμά πέσ’ μας το παραμύθι των ανθρώπων». Η μαμά σκέφτηκε λίγο και αργά, αργά άρχισε να λέει το δραματικό ανθρώπινο παραμύθι. « Παλιά, πολύ παλιά αγγελούδια μου οι άνθρωποι κατέβηκαν από τον ουρανό ή τους γέννησε η μάνα γη. Ήταν θεϊκό το γένος των ανθρώπων κ ΕΛΛΑΔΑ. Κυριάρχησαν στην γη πολλούς, μα πολλούς αιώνες. Πόσους δεν γνωρίζω. Δημιούργησαν τέτοιο πολιτισμό που δεν μπορεί να τον συλλάβει το μυρμηγκίσιο κεφαλάκι σας. Ανακάλυψαν την φωτιά κι από τα δέντρα και τις σπηλιές που ζούσαν έκτισαν σπίτια πολυκατοικίες ουρανοξύστες. Ήταν τότε πανύψηλοι από 1,60 ως και δύο μέτρα. Ταξίδευαν παντού με αυτοκίνητα με τρένα, με πλοία με αεροπλάνα. Έφτασαν να έχουν κάθε ένας το δικό του αυτοκίνητο και οι πιο πλούσιο δικό τους αεροπλάνο .Μέχρι και στο φεγγάρι έφθασαν. Τίποτα δεν έφτιαχναν πια με τα χέρια, όλα τα έφτιαχναν οι μηχανές. Είχαν τόσα αγαθά κι όμως δεν ήταν ευτυχισμένοι. Έκαναν πολέμους και σκότωναν αθώους. Εμείς τότε είμαστε τοσοδούλια μυρμηγκάκια που αν τολμούσαμε να μπούμε στα σπίτια τους μας σκότωναν με δηλητήρια που τα έλεγαν εντομοκτόνα. Στο δρόμο ούτε μας πρόσεχαν, Μας πατούσαν και μας έλιωναν με τις πατούσες τους Εργαζόμαστε σκληρά και ζούσαμε μέσα σε μικρές στοές που σκάβαμε μέσα στο χώμα. Εκεί μαζεύαμε την τροφή μας για να έχουμε να τρώμε τον χειμώνα. Είχαμε μια πολύ καλά οργανωμένη κοινωνία. Μας έλεγαν εργατικά μυρμήγκια και μας έφερναν σαν παράδειγμα εργατικότητας. Όσο για την μυρμηγκογλώσσα μπορεί να μην είναι μελωδική αλλά έχει μεγαλύτερες δυνατότητες από την ανθρώπινη. Με τις κεραίες που διαθέτουμε μπορούμε να στείλουμε και να πάρουμε μηνύματα από πολύ μακριά. Οι άνθρωποι δεν κατάφεραν να κλέψουν το μυστικό μας. Εδώ σταμάτησε η μαμά, σαν να ήταν πολύ δύσκολο αυτό που ήθελε να πει.” Έλα μαμά συνέχισε απέμεναν τα μυρμηγκόπουλα, ενώ ο Μυρμηγκί είχε αποκοιμηθεί στην στην άκρη του πουπουλένιου κρεβατιού του. Η μαμά που δεν ήθελε να τους χαλάσει χατήρι συνέχισ娔 Οι άνθρωποι αυτοί έσφαζαν τα άλλα ζώα και… και… τα έτρωγαν”. ” Ω! τι φρίκη, μα εσύ μαμά μας είπες ότι ήταν πολιτισμένοι ” Ήταν πολιτισμένοι αλλά νόμιζαν ότι μπορούσαν να εξουσιάζουν τα πάντα. Όλα τα ήθελαν δικά τους. Έγιναν άδικοι και σκληροί Οι εποχές περνούσαν. Οι άνθρωποι έχασαν παντελώς το μέτρο. Για να παράγουν περισσότερα και να γίνουν πλουσιότεροι δεν πρόσεξαν την Μάνα φύση. Ναι παιδάκια μου καλά ακούσατε. Δηλητηρίασαν τη γη, τις θάλασσες τους ποταμούς ,έκαιγαν τα δάση. Όλα πια όσα έτρωγαν ήταν δηλητηριασμένα, ακόμη κι ο αέρας που ανέπνεαν. Άρχισαν να γεννιούνται παιδιά ανάπηρα, ενώ αρρώστιες που έφερνα το θάνατο έκαναν την εμφάνισή τους. Είχαν ανακαλύψει τόσα φάρμακα αλλά τίποτα. Μέρα με την μέρα η ζωή των ανθρώπων έγινε βάσανο, αλλά μυαλό δεν έβαλαν Η τιμωρία δεν άργησε να ρθεί. Η μάνα φύση εκδικήθηκε. Ο πλανήτης γη καταστράφηκε. Άνθρωποι και ζώα εξαφανίστηκαν. Τα μόνα που μείναμε είμαστε εμείς και οι μέλισσες και κάποια άλλα χρήσιμα έντομα Με τους αιώνες τα δάση άρχισαν να θεριεύουν και σκέπασαν όλα όσα οι άνθρωποι είχαν δημιουργήσει. Οι θάλασσες, τα νερά των πηγών και των ποταμών καθάρισαν από τα δηλητήρια κι εμείς αρχίσαμε και μεγαλώναμε. Ο μεγάλος μας βασιλιάς είπε ότι εμείς θα είμαστε τώρα οι κυρίαρχοι του πλανήτη. Έτσι κι έγινε. φτάσαμε να έχουμε το ύψος των ανθρώπων. Ανοίξαμε μεγαλύτερες υπόγειες στοές και ζούμε ευτυχισμένοι. Αλλά δεν πήραν τα μυαλά μας αέρα. Δουλεύουμε όπως πρώτα. Αγαπούμε την φύση και δεν την καταστρέφουμε» εδώ σταμάτησε η μανούλα. «Έλα μανούλα γιατί κόμπιασες’; Η μαμά τίναξε το κεφάλι για να διώξει την κακιά σκέψη και συνέχισε. ‘Να τα τελευταία χρόνια είδαμε όλα τα ζώα που είχαν εξαφανιστεί να εμφανίζονται πάλι. Μικροσκοπικά βέβαια και ακίνδυνα, αλλά σίγουρα θα μεγαλώσουν. Αυτά τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια που είδατε θα ξαναγίνουν πάλι οι κυρίαρχοι του κόσμου. Εύχομαι να έχουν βάλει μυαλό και το πάθημα να τους έχει γίνει μάθημα» Τα τελευταία λόγια βρήκαν όλα τα μυρμηγκάκια κοιμισμένα και τη μαμά προβληματισμένη. Έρχονται δύσκολες εποχές. Ότι συμβαίνει ξανασυμβαίνει» συλλογίστηκε κι έγειρε να κοιμηθεί, δίπλα από τα παιδιά της.
