Πες μου γιατί, να νιώθεις μόνος λοιπόν; Τώρα που όλα ταιριάζουν, όλα, στην εποχή των σκουπιδιών.
Είμαστε στον 21ο αιώνα. Οι προγονοί μας πίστευαν πως σήμερα ο ανθρώπινος πολιτισμός θα είχε φτάσει στο απόγειό του. Θα είχε εξαλειφθεί η φτώχεια, θα είχαμε όλοι ένα σπίτι, ίσως να μην υπήρχαν καν χρήματα, όλοι θα απολάμβαναν ανέσεις και θα ζούσαμε ελεύθερα. Φτάνουμε λοιπόν στο 2018 και βλέπουμε: όλοι οι «δυνατοί» του κόσμου να εξολοθρεύουν τους αδύναμους είτε οικονομικά, είτε με βόμβες. Ποια η διαφορά; Στη μία περίπτωση πεθαίνεις σιγά-σιγά και στην άλλη πεθαίνεις άμεσα. Ε σιγά μωρέ, τι μας νοιάζει εμάς;
Τα παπούτσια adidas που φοράω μάλλον τα έχει φτιάξει κάποιο παιδάκι που τώρα που γράφω αυτές τις ασυναρτησίες αυτό μπορεί και να μη ζει. Το ίδιο και την ωραία μου φόρμα και την απίστευτη ζακέτα μου. Το iphone το φοβερό που τρέχουν να αγοράσουν όλοι και γίνεται ανάρπαστο μέσα σε 1 ημέρα, στην Ελλάδα της κρίσης, το φτιάξανε σκλάβοι. Κάθε χρόνο οι αυτοκτονίες χτυπάνε κόκκινο στα εργοστάσια τους. Αλλά τι μας νοιάζει; Είναι της μόδας και το έχουν όλοι.
Στον δρόμο περπατάμε και θαυμάζουμε απίστευτες βιτρίνες με πολύ ωραία ρούχα, κινητά και μπροστά από τις βιτρίνες, στα πεζοδρόμια στέκονται άνθρωποι χτυπημένοι από τη μοίρα που παλεύουν να επιβιώσουν. Φυσικά και θα τους προσπεράσουμε.
Χάνεται η διαφορετικότητα. Γινόμαστε όλοι ίδιοι. Ίδια παπούτσια, ίδια ρούχα, ίδιες μουσικές προτιμήσεις. Συχνάζουμε όλοι στις ίδιες καφετέριες και αναρτούμε τα ίδια πράματα στο διαδίκτυο. Παλεύουμε όλοι μανιωδώς να σκαρφαλώσουμε και να φτάσουμε στη δόξα. Στην πορεία τι κάνουμε; Ξεφτιλιζόμαστε. Τα πρότυπά μας πλέον είναι οι καρντάσιαν και όλες οι κοπέλες προσπαθούν να τους μοιάσουν. Τέλειος κώλος, ύφος «μπιτσάρας» και όλα έξω. Τα αγόρια θαρρούν ότι πρέπει να βγάλουν πολλά λεφτά, να ντύνονται στην τρίχα και να έχουν καλοχτενισμένο μούσι. Η κοινωνία μετράει το πόσο άντρας είσαι, με το πόσες κοπέλες θα έχεις στο κρεβάτι σου. Μετράει το πόσο γυναίκα είσαι, με τον μέγεθος του σουτιέν σου και την περιφέρειά σου.
Οι ποιοτικοί άνθρωποι, οι διανοούμενοι δεν έχουν θέση σε αυτόν τον κόσμο. Ποιος θα ασχοληθεί με τον Ρούτγκερ Μπρέγκμαν που έγραψε το «ουτοπία για ρεαλιστές» και εξηγεί το πως θα αλλάξουμε τον κόσμο. Την ίδια στιγμή που μας ενδιαφέρουν οι ερωτικές ζωές των αστέρων του Χόλιγουντ;
Ποίος νέος θα ακούσει Χατζιδάκι τη στιγμή όπου «της μόδας» είναι ο Οικονομόπουλος;
Τα όνειρά μας; Όλα ίδια μεταξύ τους… Πολλά λεφτά, πολλές γυναίκες, αλκοόλ, γρήγορα αυτοκίνητα και αναγνωρισιμότητα. Στην εποχή των σκουπιδιών τα θυσιάζουμε όλα στον βωμό του χρήματος. Πώς να αλλάξει ο κόσμος όταν ο Κωστάκης από το δημοτικό ακούει το: Πρέπει να δουλέψεις για να έχεις πολλά λεφτά και να μη σε νοιάζουν οι άλλοι; Το παιδί αυτό θα στοχεύσει στο να γίνει ένας μεγιστάνας και όχι ένας επιστήμονας. Θα νοιαστεί για τον εαυτό του και όχι για τον κόσμο.
Ο κόσμος οδεύει προς την καταστροφή, κάθε αξία έχει καταπατηθεί και εμείς αδιαφορούμε καθώς πίνουμε το φρέντο καπουτσίνο μας σε μια φοβερή καφετέρια και ταυτόχρονα ανεβάζουμε στόρι.
