Με εκνευρίζουν πολλά πράγματα σε μια οργανωμένη παραλία.
Βασικά με εκνευρίζουν όλα τα πράγματα σε μια οργανωμένη παραλία.
Από τις τυχάρπαστες πετσέτες που πετάνε χώμα ανεξέλεγκτα και ανελέητα εδώ και εκεί, στις ομπρέλες που δεν είναι ομπρέλες και σε αφήνουν με έγκαυμα 2ου βαθμού στην καλύτερη, και από τους κοινούς Ναδάλ και Φέντερερ στο τεραίν της θάλασσας, στις κοπέλες που επειδή φοράνε μπραζίλ νομίζουν πως όλος ο αντρικός πληθυσμός της παραλίας τις κοιτάει.
Εννοείται πως την κοιτάμε…
Έχω και εγώ τις απαιτήσεις μου, υπερβολικές κάποιες φορές, το αναγνωρίζω, όπως το ΝΑ ΠΙΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΗΣΥΧΟΣ ΤΟΝ ΚΑΦΕ ΜΟΥ, έχω την ψευδαίσθηση πως επειδή δεν επιθυμώ να ενοχλώ τον διπλανό δε θα το κάνει αυτός. Αυτός, ή το ισχυρότερο όπλο του στη θάλασσα που βράζει σαν λάβα ηφαιστείου: το παιδί του.
Δεν τα χωνεύω τα παιδιά, και το επιχείρημα «ήσουν και εσύ κάποτε παιδί», πίστεψέ με, δε λειτουργεί υπέρ σου αλλά υπέρ μου και κατά μου ταυτόχρονα. Δεν είναι στη φύση ενός εικοσάχρονου να συμπαθεί τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία. Κοίτα τον τίτλο. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν μου το πρότειναν ως πιθανό θέμα ήταν ότι το «τα μωρά» απευθύνεται στις κοπέλες με τα μπραζίλ πιο πάνω. Δυστυχώς για όλους, απευθυνόταν σε πραγματικά μωρά…
Τα οποία επίσης κοιτάμε.
Τα κοιτάμε γιατί όλη την ώρα κυκλοφορούν γυμνά, γιατί όλη την ώρα κουτουλάνε πάνω σου, γιατί όλη την ώρα τρώνε παγωτό σοκολάτα και χύνεται πάνω τους και σε κάνουν να αηδιάζεις που το τρώνε ξανά για ευνόητους λόγους, γιατί όλη την ώρα τσιρίζουν και φωνάζουν τον μπαμπά τους για να δει τα κατορθώματά τους, που συνήθως είναι βρισιές από τους θαμώνες στην παραλία!
Εντάξει, ίσως είμαι λίγο υπερβολικός. Πολύ λίγο όμως…
Αλλά και αυτό το λίγο θα σβηστεί όταν θα κάθεσαι 45 λεπτά στα ρηχά, με το νερό μέχρι τον αστράγαλο, με το γκομενάκι δίπλα και τη συζήτηση για τα ζώδια να είναι στα σκαριά. Είναι η στιγμή που νιώθεις ωραίος, είναι η στιγμή να γίνεις πιο τολμηρός και να της το ζητήσεις εκείνο το ποτάκι το βράδυ, είναι η στιγμή που το μούλικο θα περάσει τρέχοντας σαν τον Ιησού πάνω στο νερό μαζί με ένα νεροπίστολο που πετάει νερό σαν μπεκ σε πάρκο στην Ομόνοια δίπλα σου, είναι η στιγμή που θα φωνάξεις σαν να χτυπήθηκες στο Βιετνάμ, είναι η στιγμή που, μάλλον, δε θα το ζητήσεις το ποτάκι…
Εν κατακλείδι, τα μισώ τα παιδιά. Καλά, το μισώ είναι μεγάλη λέξη, αλλά τώρα που το σκέφτομαι μεγάλη είναι και η ποσότητα συσσωρευμένων νεύρων όταν είσαι μαζί με ένα παιδί.
Βέβαια, αν καταφέρω και κάνω και εγώ κάποιο κουτσούβελο, θα μπορώ πλέον να πάρω προαγωγή, να το πηγαίνω στην παραλία ως γονιός και να το καμαρώνω που σπάει τα νεύρα τόσου κόσμου. Θα με φωνάζει 15 λεπτά και εγώ θα προσποιούμαι ότι δεν ακούω, έτσι ώστε να συνεχίζει να φωνάζει και να συνεχίζει να ενοχλεί το ζευγάρι που φιλιέται δίπλα μου.
1-1…
