Ο Βαγγέλης Οικόνομου σκηνοθετεί την παράσταση «Tο μικρό πόνι» του γνωστού συγγραφέα Πάκο Μπεθέρα μαζί με τη θεατρική ομάδα ριSκο, που θα ανέβει στο θέατρο Vis motrix performance studio, από 24 Νοεμβρίου έως 16 Δεκεμβρίου, κάθε Σάββατο στις 21.00 και κάθε Κυριακή στις 19.00, για 8 μόνο παραστάσεις και μίλησε στο Maxmag.gr για την αγάπη του για το θέατρο και τη νέα του παράσταση.
Γεννημένος στην Αθήνα ο κ. Οικονόμου αλλά προτιμά τη συμπρωτεύουσα αφού ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Ερωτευμένος με το θέατρο εδώ και χρόνια αφού απασχολείται επαγγελματικά στο χώρο επί 33 χρόνια με πλούσιο βιογραφικό, παρά πολλές παραστάσεις και ακόμα περισσότερες συνεργασίες καθοδηγώντας θεατρικές ομάδες, ιδρύοντας θεατρικά εργαστήρια και διδάσκοντας το πάθος του για το σανίδι.
Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώτα Γιδαροπούλου
Γεια σας κ. Οικονόμου, σας εύχομαι καλή επιτυχία στο νέο σας εγχείρημα. Ξεκινώντας την κουβέντα μας θα ήθελα να περιπλανηθούμε λίγο στο παρελθόν σας και τους λόγους που σας οδήγησαν στον κόσμο του θεάτρου..
Σας ευχαριστώ πολύ. Στον κόσμο του Θεάτρου ήρθα «τυχαία», πριν πολλά χρόνια, μέσα από την επαφή μου με μια θεατρική φοιτητική ομάδα και μια σπουδαία ηθοποιό, άνθρωπο, καλλιτέχνη και δασκάλα μου την αείμνηστη Λίνα Λαμπράκη. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι οι λόγοι που με οδήγησαν στο θέατρο είχαν να κάνουν με την ανάγκη μου να αντιμετωπίζω τους φόβους μου και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους οργανώνοντας, μαζί με άλλους, ιστορίες που με ενδιέφεραν.
Σαν θεατής, τι είναι αυτό που σας αγγίζει σε μια θεατρική παράσταση; Τι σας τραβάει για να την παρακολουθήσετε;
Αυτό που θέλω είναι να με συνεπάρει σε τέτοιο βαθμό, κυρίως συναισθηματικά, ώστε να μην αρχίζω να την «κρίνω» στις λεπτομέρειες της. Για να συμβεί αυτό, εκτός από την υποκριτική των ηθοποιών, χρειάζεται η παράσταση να έχει ένα ρυθμό που να αρμόζει στο είδος της.
Σχεδόν 30 χρόνια στον χώρο όπως έχετε πει κι ο ίδιος παλιότερα, ποιες θεωρείτε είναι οι διαφορές στο θεατρικό σανίδι από το ξεκίνημα σας μέχρι σήμερα;
Το θέατρο έχει πολύ μεγαλύτερο αριθμό θεατών, οι οποίοι είναι πιο υποψιασμένοι και απαιτητικοί. Υπάρχουν περισσότερες θεατρικές ομάδες ως αποτέλεσμα των πάρα πολλών νέων ανθρώπων που ασχολούνται με το θέατρο. Οι επαγγελματίες ηθοποιοί σήμερα είναι πολύ πιο καταρτισμένοι, με μια διαρκή μετεκπαίδευση μέσω σεμιναρίων. Υπάρχει «εισβολή» της τεχνολογίας των πολυμέσων (προβολές, βίντεο κλπ) στο θεατρικό σανίδι με κίνδυνο να χαθεί η αναγκαία ισορροπία στη σκηνή.
Έχετε συνεργαστεί με πολλές θεατρικές ομάδες κατά καιρούς, ποιες είναι οι πιο σημαντικές εμπειρίες που έχετε λάβει στο τιμόνι μιας θεατρικής ομάδας;
Η δουλειά αυτή θέλει υπομονή και επιμονή για να μπορέσεις να βρεις τον τρόπο να βοηθήσεις έναν ηθοποιό πάνω στη σκηνή. Πολλές φορές πρέπει να κλείνεις το στόμα και να κάθεσαι ν’ ακούς. Το θέατρο πάνω από όλα είναι ένα παιχνίδι φαντασίας. Κάθε φορά, είναι σαν να μπαίνεις σε μια ζούγκλα, αλλά το ταξίδι είναι συλλογικό κι αυτό σου παρέχει μεγάλη ασφάλεια. Το θέατρο κυρίως είναι μια διαδικασία ομαδική, που βασίζεται στη συνενοχή.
Η κρίση έχει χτυπήσει φανερά και το δικό σας κόσμο όπως και πολλούς άλλους, πιστεύετε πως είναι μόνο οικονομική, ή όπως θα έλεγα εγώ έχουμε και κρίση αξιών;
Η κρίση αξιών προϋπήρξε της οικονομικής κρίσης. Από τη δεκαετία του ‘90 και μετά, με τη δημιουργία της οικονομικής «φούσκας», το ατομικό συμφέρον υπερίσχυσε του κοινωνικού. Το άτομο ζούσε για να παίρνει αυτό που θέλει με όποιο κόστος και με οποιοδήποτε τρόπο. Ζήσαμε έντονα μια εποχή που το «έχω» υπερτερούσε του «είμαι». Υπήρξε μόνο ο καταναλωτισμός και η υλική ευδαιμονία. Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια θεωρούνταν παρωχημένες έννοιες. Ο «οικονομικά επιτυχημένος» άνθρωπος ήταν το όνειρο που επικρατούσε. Ώσπου ήρθε η οικονομική κρίση. Στα δέκα χρόνια που διαρκεί, πολλοί ήταν αυτοί που συνειδητοποίησαν σε τι κόσμο ζούσαν και άλλαξαν ρότα. Εμφανίστηκε ξανά η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά. Επειδή όμως η «ζημιά» έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια η κρίση των ηθικών αξιών ακόμα διαρκεί.
Τι λείπει από το σημερινό θέατρο;
Αν λείπει κάτι, γενικά από το σημερινό θέατρο, θα έλεγα τα καλά σύγχρονα θεατρικά κείμενα. Αν λείπει κάτι σήμερα από το θέατρο στη Θεσσαλονίκη, είναι οι καλοί θεατρικοί χώροι και οι εταιρείες παραγωγής.
Ας περάσουμε στο νέο σας έργο με τίτλο έξυπνα εμπνευσμένο κατ’ εμέ, από τον κόσμο των κινουμένων σχεδίων, «Το μικρό Πόνι», τι σας ώθησε στην επιλογή του συγκεκριμένου θεατρικού;
Είναι ένα έργο σύγχρονο, γραμμένο μόλις το 2016, με ένα θέμα επίκαιρο και πολύ ευαίσθητο. Ένα κείμενο για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή αυτής. Γραμμένο με εξαιρετικό τρόπο από τον Πάκο Μπεθέρα, έναν πολυβραβευμένο Ισπανό θεατρικό συγγραφέα, μεταφρασμένο εξαιρετικά από την Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Ένα έργο που με αγγίζει ως άνθρωπο, ως πολίτη, ως γονιό, και με ερεθίζει δημιουργικά ως σκηνοθέτη.
Σε ποιους απευθύνεται το έργο;
Το έργο απευθύνεται σε ενήλικα άτομα. Δεν είναι ένα έργο για παιδιά. Ιδιαίτερα αφορά γονείς παιδιών σχολικής ηλικίας, εκπαιδευτικούς, ειδικούς συμβούλους κ.α. αλλά και όλους όσοι προβληματίζονται με θέματα της διαφορετικότητας και της αποδοχής της.
Σχολικός εκφοβισμός, ένα φαινόμενο διαρκείας στη σύγχρονη κοινωνία. Αν ήσασταν εσείς ο 10χρονος ήρωας και βιώνατε όλο αυτό, πώς θα αντιδρούσατε;
Θα αντιδρούσα πολύ πιθανά όπως και ο 10χρονος Λουίσμι του έργου. Το πώς, αφήστε να σας το αποκαλύψουμε στην παράσταση μας.
Στερεότυπα, ρατσισμός, υβριστικά σχόλια, ψυχολογική και λεκτική βία. Είναι μέσα στον εκφοβισμό, μπορούμε εμείς τελικά να προστατέψουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε; Φταίμε εμείς ή η κοινωνία; Ποια είναι η γνώμη σας;
Η κοινωνία είμαστε εμείς. Αν φταίει κάποιος είμαστε εμείς προσωπικά. Εμείς με την καθημερινή παραδειγματική μας στάση πρέπει να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας για να μη γίνουν ούτε θύτες ούτε «θεατές» στη βία. Από την άλλη, αν τα παιδιά μας γίνουν θύματα, μπορούμε να τα προστατέψουμε μόνο αν η η αγάπη μας είναι πιο ισχυρή από το Εγώ μας. Τα θέματα αυτά θίγονται στην παράσταση με μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά του συγγραφέα.
Τι είναι αυτό που θα λάβει ο θεατής με το πέρας της παράστασης; Ποιο είναι το στίγμα που θέλετε εσείς σαν σκηνοθέτης να αφήσετε στο μυαλό του;
Εύχομαι ο κάθε θεατής να πάρει αρκετά από αυτήν την παράσταση. Αυτό που ως σκηνοθέτης θα ήθελα είναι να του μείνει η εικόνα μιας οικογένειας, ενός σπιτιού, που θάβεται και χάνεται στην άμμο, αβίαστα, αβασάνιστα, μόνο και μόνο από έναν εγωισμό.
Κλείνοντας θα ήθελα να μου αναφέρετε το δικό σας αγαπημένο απόφθεγμα και να μου εξηγήσετε τι σημαίνει για εσάς;
«Το θέατρο είναι μια πρόβα θανάτου». Όπως και η ζωή. Η ζωή είναι μια σειρά μικροί θάνατοι. Σχέσεις που ζουν και πεθαίνουν, έρωτες, δουλειές. Το θέατρο από τη φύση του είναι εφήμερο, καταδικασμένο να πεθάνει με το τέλος των παραστάσεων. Νιώθω την αναγκαιότητα του θεάτρου γιατί μου υπενθυμίζει συνέχεια το τι είναι ζωή! Δεν θα υπήρχε ζωή χωρίς το θάνατο!
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και καλή επιτυχία σε ότι κι αν κάνετε.
Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ.
Λίγα λόγια για το έργο:
Το έργο
Ο Λουίσμι,ένα δεκάχρονο αγόρι, φοράει στην πλάτη του τη σχολική του σάκα που απεικονίζει ήρωες από τη σειρά “Το μικρό μου πόνι”. Η σάκα γίνεται αφορμή για να γίνει θύμα σχολικού εκφοβισμού. Το σχολείο καλεί τους γονείς του για να τους ενημερώσει ώστε να να πείσουν τον Λουίσμι να αποχωριστεί τη σάκα του. Οι γονείς, Χάιμε και Ιρένε, τυφλωμένοι από εγωισμούς και κοινωνικά στερεότυπα μιλούν συνέχεια για το παιδί τους, αλλά ποτέ με το παιδί τους. Μια οικογένεια που απομακρύνεται συνέχεια από το παιδί και ένα σχολείο που αντιτίθεται σε όλα αυτά τα παιδιά που ξεφεύγουν από το γενικό κανόνα, του “φυσιολογικού”.
Ένα έργο επίκαιρο, το οποίο αφορά στο σχολικό εκφοβισμό (bullying) -αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα στην οποία παγιδεύονται όλο και περισσότερα παιδιά στις μέρες μας- που μας προβληματίζει σχετικά με την ελευθερία, το φόβο και τις προκαταλήψεις της κοινωνίας, και που μας αφορά όλους.
Ο συγγραφέας, Paco Bezerra, εμπνεύστηκε το έργο από αληθινά γεγονότα που έλαβαν μέρος στις ΗΠΑ το 2014. Η σειρά “My Little Pony” (η οποία αφιερώνει τα κεφάλαια της στη μαγεία της φιλίας και τις αξίες τις συντροφικότητας), έχει γίνει απροσδόκητα ένα από τα σύμβολα της μάχης ενάντια στο σχολικό εκφοβισμό (bullying).
Για το συγγραφέα, Paco Bezerra
Ο Πάκο Μπεθέρα γεννήθηκε στην Αλμερία το 1978. Σπούδασε Τεχνική και Υποκριτική στο Θεατρικό Εργαστήριο William Layton της Μαδρίτης και Δραματουργία και Θεατρικές Επιστήμες στην Ανώτατη Βασιλική Δραματική Σχολή της Μαδρίτης (RESAD). Έχει γράψει πάνω από 10 θεατρικά έργα, τα οποία έχουν αποσπάσει μερικά από τα σημαντικότερα βραβεία της Ισπανίας όπως τα: Εθνικό Βραβείο Δραματουργίας (2009), Εθνικό Βραβείο Θεάτρου Calderón de la Barca (2007), Ευρωπαϊκό Βραβείο Εurodram (2014), Θεατρικό Βραβείο Νέοι Δημιουργοί της Μαδρίτης (2005) κ.α
Τα σημαντικότερα έργα του είναι τα: «Μέσα στο χώμα», «Grooming», «Ventaquemada», «Η γη των ήρεμων βουνών», «Το σχολείο της ανυπακοής», «Ο κύριος Γιε αγαπάει τους δράκους», «Τώρα αρχίζουν οι διακοπές» (εμπνευσμένο από τον «Πελεκάνο» του Στρίντμπεργκ), «Το μικρό πόνι» κ.ά .
Εκτός από δραματουργός, είναι στιχουργός και μόνιμος συνεργάτης του επιστημονικού θεατρικού περιοδικού Acotaciones. Επίσης, έχει συντονίσει πολλά σεμινάρια και εργαστήρια δραματουργίας σε διάφορα πανεπιστήμια και φεστιβάλ.
Συγγραφέας: Paco Bezerra
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Οικονόμου
Σκηνικά-Κοστούμια: Νάσια Λάζου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Μουσική επιμέλεια: Βαγγέλης Οικονόμου
Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Αντώνης Ντεβετζιδάκης
Σχέδιο αφίσας: “daddy”-https://www.facebook.com/daddyshirts/
Video projection: Διονύσης Θάνος & Σιδέρης Νανούδης
ΔΙΑΝΟΜΗ:
ΧΑΙΜΕ: Χρήστος Παληογιάννης
ΙΡΕΝΕ: Έλενα Δαμίγου
Χειρισμός κονσόλας φωτισμού -ήχου: Αγγέλα Μπολέτση- Χρήστος Μαυρίδης
Φωτογραφίες παράστασης: Νάσια Λάζου
Δημόσιες σχέσεις & Επικοινωνία: Ελενα Δαμίγου
Συμπαραγωγή: Αβέρτο Θέατρο -Θεατρική Ομάδα ριSκο
Θεατρική Ομάδα ριSκο
Ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 2009 με τη μορφή μη κερδοσκοπικής εταιρείας Είναι μια ομάδα που επιμένει να λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα με το πνεύμα της συλλογικότητας. Εμψυχωτής της ομάδας και σκηνοθέτης, στις περισσότερες παραστάσεις της, ο Βαγγέλης Οικονόμου. Η θεατρική ομάδα ριSκο, χωρίς μόνιμη θεατρική στέγη, φιλοξενείται στο «Αβέρτο Θέατρο» με το οποίο συνεργάζεται από την ίδρυσή του.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
«Η δολοφονία της οδού Αποντάκα» («Los Asesinos») Χοσέ Τριάνα, 2010, 2011.«Homo Apographycus» Μιχαήλ Άνθη (συμμετοχή: «Απογραφή πληθυσμού« στα 46α Δημήτρια, 2011), σε σκηνοθεσία Φανής Αραμπατζίδου. «Τα εργαζόμενα κορίτσια… δε γερνούν ποτέ!«(«Factory girls») Frank McGuinness, 2011. «Τίποτα δικό μου» («Have I none») Edward Bond, 2012 – 2013. «Παιχνίδια Φόβου» («Trio») Kado Kostzer –Alfredo Arias, 2013. «Ο τίγρης» («The tiger») Murray Schisgal, 2014. «Γυναίκες χωρίς οξυγόνο!» («Divorciadas, Evangelicas y Vegeterianas») Gustavo Ott, 2014. «Seven -Ένα έργο για τη Γάζα» Κάρυλ Τσέρτσιλ (Συμμετοχή στην πρωτοβουλία της Ομάδας Θεάτρου Ars Moriendi) σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα, 2014 . «Η παρεξήγηση» («Le maletendu») Αλμπέρ Καμύ, 2015. «NO EXIT» (“Κεκλεισμένων των θυρών”) του Ζαν Πωλ Σαρτρ, 2016 -2017. “Νεριουμ Παρκ” του Josep Maria Miro,(Πανελλήνια πρεμιέρα)2018 .
INFO
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ :
Από 24 Νοεμβρίου έως 16 Δεκεμβρίου, κάθε Σάββατο στις 21.00 και κάθε Κυριακή, στις 19.00 για 8 μόνο παραστάσεις.
Σάββατο 24/11, Κυριακή 25/11
Σάββατο 1/12, Κυριακή 2/12
Σάββατο 8/12, Κυριακή 9/12
Σάββατο 15/12, Κυριακή 16/12.
Vis motrix performance studio,
Έδισσον 4 (Έναντι του Δημαρχείου Θεσσαλονίκης)
ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ: 10 €
ΑΝΕΡΓΩΝ: 5 €
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ & ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΘΕΣΕΩΝ:
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ριSκο: 6943 649 009
E-mail: omadarisko@yahoo.gr
www.facebook.com/Omada Risko
Website: www.avertotheatro.gr/θεατρική-ομάδα/θεατρικη-ομαδα-ριsκο/
