Αριστοκρατικός, χαρισματικός και γοητευτικός, είναι λίγα από τα επίθετα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιος, για να περιγράψει τον Δημήτρη Χορν. Ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην ελληνική θεατρική ιστορία, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στο σανίδι και το πανί.
Ποιος, όμως ήταν ο «Τάκης» που όλοι λάτρευαν;
Η γέννηση και η επεισοδιακή βάφτισή του
Ήρθε στον κόσμο στις 9 Μαρτίου του 1921 σε ξενοδοχείο στην οδό Σταδίου στο κέντρο της Αθήνας. Γιος του γνωστού θεατρικού συγγραφέα Παντελή Χορν και της Ευτέρπης Αποστολίδη, ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε την εποχή που η διαμάχη Βενιζελικών και Βασιλικών βρισκόταν στο ζενίθ της. Το πλήρες όνομα του ήταν Δημήτριος – Ελευθέριος.
Η νονά του, η γνωστή ηθοποιός της εποχής, Κυβέλη, καθώς και οι γονείς του, ήταν γνωστοί Βενιζελικοί. Η Ιερά Σύνοδος και ο παπάς που θα τον βάφτιζε… αντιβενιζελικοί. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την άτυπη διαθεσιμότητα του ονόματος “Ελευθέριος”. Έτσι, όταν ήρθε η στιγμή ο παπάς να ρωτήσει την Κυβέλη το όνομα του παιδιού, η ίδια απάντησε: «Δημήτριος – Ελευθέριος». Ο παπάς της είπε ότι η Ιερά Σύνοδος δεν επιτρέπει δύο ονόματα. Η Κυβέλη τότε πεισματικά, δήλωσε: «τότε, Ελευθέριος». Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο παπάς να δεχτεί ο μικρός να βαφτιστεί και με τα δύο ονόματα «Δημήτριος – Ελευθέριος». Στην πορεία της ζωής του, όμως, επικράτησε μόνο το Δημήτρης ή το χαϊδευτικό «Τάκης».
Η αρχή της «καριέρας» του
Ο Δημήτρης Χορν, πρωτοεμφανίστηκε στην σκηνή, μωρό, στην αγκαλιά της νονάς του στο έργο «Γειτόνισσες» σε σκηνοθεσία του πατέρα του. Δεύτερη εμφάνιση για τον μικρό «Τάκη» θα γίνει σε ηλικία 4 ετών και πάλι με τη νονά του, στο έργο «Νόρα» του Ίψεν, όπου έπαιζε ένα από τα παιδιά της ηρωίδας. Η τρίτη του εμφάνιση θα έρθει δέκα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 14 ετών, στον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη, στο θερινό θέατρο Παρκ, στην παράσταση «Μαμά Κολιμπρί» του Μπατάιγ.
Θεατρική καριέρα
Το 1937 αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, σε συνέντευξη που παραχώρησε το 1966 στο περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ» και στον δημοσιογράφο Κωστή Μπαστιά, την απόφαση την πήρε, γιατί ο πατέρας του αγαπούσε πολύ τον μεσημεριανό ύπνο. Ο πατέρας του ήταν Πρόεδρος της Επιτροπής Εισαγωγικών Εξετάσεων κι ένα μεσημέρι, ενώ τρώγανε, του είπε πως την επόμενη μέρα δεν θα μπορούσε να απολαύσει τον μεσημεριανό του ύπνο, γιατί είχαν τις εξετάσεις στην Δραματική Σχολή και έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Όταν ο Δημήτρης Χορν έμαθε τι ακριβώς είναι αυτή η σχολή, αποφάσισε να υποβάλει αίτηση. Αν και είχε λήξει η ημερομηνία, τον δέχθηκαν λόγω του ότι ήταν γιος του Παντελή. Όταν το πληροφορήθηκε ο πατέρας του, τον ευχαρίστησε, γιατί λόγω του ότι ήταν γιος του, δεν θα μπορούσε να είναι Πρόεδρος της Επιτροπής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο πατέρας του να κερδίσει τον μεσημεριανό του ύπνο και το θεατρικό σανίδι να κερδίσει έναν λαμπερό πρωταγωνιστή.
Μετά την αποφοίτηση του από την σχολή, το 1940, παίρνει μέρος στην πρώτη του επαγγελματική παράσταση και συγκεκριμένα στην οπερέτα «Νυχτερίδα» του Γιόχαν Στράους με τον θίασο του Εθνικού Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη. Από το 1940 μέχρι το 1941, θα πάρει μέρος στις παραστάσεις «Ερρίκος ο Ε’» του Σαίξπηρ και «Φοιτητές» του Γρηγορίου Ξενόπουλου.
Μέχρι και το 1944, ο Δημήτρης Χορν συνεργάζεται με τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη και της κας Κατερίνας, και ξεδιπλώνει το ταλέντο του στα έργα: «Ο πρωτευσιάνος» του Γεωργίου Ρούσσου, «Αργυροί γάμοι» του Σπύρου Μελά, «Κυρία με τις καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά, «Οθέλλος» του Σαίξπηρ, «Το φάντασμα του Μετροπόλ» του Ρενέ Μορέλο, «Σύζυγοι με δοκιμή» του Φρέντερικ Λόσντειλ, «Παράξενο ιντερμέτζο» του Ευγένιου Ο’Νηλ, και «Ρομάντζο» του Έντουαρντ Σέλντον.
Το 1944 αποφασίζει να δημιουργήσει τον δικό του θίασο μαζί με την Μαίρη Αρώνη και ένα χρόνο μετά προστίθεται και η Βάσω Μανωλίδου. Το 1945 συνεργάζεται με τον θίασο της Μελίνας Μερκούρη και του Νίκου Χατζίσκου στο έργο «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι» του Όσκαρ Ουάιλντ. Από το 1946 μέχρι και το 1950, επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο παίρνοντας μέρος σε σημαντικά ελληνικά και ξένα έργα.
Το 1951 φεύγει για την Αγγλία με ετήσια υποτροφία από το Βρετανικό Ινστιτούτο και στην συνέχεια ταξιδεύει στην Αμερική.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα δημιουργεί θίασο με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά, ο οποίος στεγάζεται στο «Θέατρο Κυβέλης». Από το 1952 μέχρι και το 1955 ανεβάζουν τα έργα «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Τέρενς Ράτινγκαν, «Ξενοδοχείο η ευτυχία» του Μαρκ Ζιλμπέρ Σωβαζόν», «Νόρα ή το σπίτι της κούκλας» του Ίψεν, «Αγαπούλα» του Άρθουρ Σνίτσλερ, «Μια γυναίκα χωρίς σημασία» του Όσκαρ Ουάιλντ, «Τρεις άγγελοι» του Αλμπέρ Ουσόν, «Γαλάζιο φεγγάρι» του Χιου Χέμπερτ και «Ο άνθρωπος με την ομπρέλα» των Ντάινερ – Μόρουμ.
Για ένα χρόνο συνεργάζεται με τον θίασο του Κώστα Μουσούρη και στην συνέχεια, από το 1956 μέχρι και το 1959 ανεβάζουν παραστάσεις μαζί με την Έλλη Λαμπέτη με τον δικό τους θίασο «Θίασος Έλλης Λαμπέτη – Δημήτρη Χορν». Από το 1959 συνεχίζει με τον δικό του θίασο μέχρι και το 1984, με ένα διετές διάλειμμα 1965-1967, όπου επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο.
Η τελευταία του θεατρική παράσταση ήταν το 1984 στο έργο «Αρχιμάστορας Σόλνες» του Ίψεν, ενώ η τελευταία του εμφάνιση ήταν το 1993 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σαν αφηγητής στο παραμύθι του Σεργκέι Προκόφιεφ «Ο Πέτρος και ο λύκος».
Ο αμοιβαίος έρωτας με την «μεγάλη οθόνη»
Η σχέση του με τον κινηματογράφο ξεκινάει το 1943 στην ταινία «Η φωνή της καρδιάς» του Δημήτρη Ιωαννόπουλου. Η πρώτη ταινία που γυρίστηκε μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, καθώς και η πρώτη παραγωγή της «Φίνος Φιλμ».
Το 1944, ο Δημήτρης Χορν παίρνει μέρος στα «Χειροκροτήματα» του Γιώργου Τζαβέλλα και το 1950 γυρίζει την τρίτη του ταινία «Ο μεθύστακας», πάλι σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβέλλα, στο πλευρό του Ορέστη Μακρή.
.jpg)
Το 1953 ζητάει από τον Μιχάλη Κακογιάννη να γράψει το σενάριο για μία ταινία στην οποία θα πρωταγωνιστεί ο ίδιος μαζί με τον Γιώργο Παππά και την Έλλη Λαμπέτη, με στόχο να διαφημίσει τον θίασο που είχαν δημιουργήσει. Έτσι στις 11 Ιανουαρίου του 1954 κάνει πρεμιέρα η πρώτη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη με τίτλο «Κυριακάτικο ξύπνημα». Αξίζει να αναφερθεί, ότι τα εσωτερικά γυρίσματα γίνανε σε στούντιο της Αιγύπτου.
Ακολουθούν οι ταινίες «Κάλπικη λίρα» του Γιώργου Τζαβέλλα, το 1955 – η πρώτη μεγάλη ελληνική ταινία με διεθνή επιτυχία και πολλές διακρίσεις – και «Το κορίτσι με τα μαύρα» του Μιχάλη Κακογιάννη, το 1956.
Το 1958 ο Δημήτρης Χορν, υποδύεται τον Κλέωνα, ένα φτωχό και δειλό υπάλληλο τραπέζης που ερωτεύεται την ερωμένη του αφεντικού, χωρίς ανταπόκριση. Ένα λογιστικό λάθος, όμως, φέρνει στα χέρια του 1.101.101,10 δραχμές κι έτσι καταφέρνει να κερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του. Μιλάμε για την ρομαντική κωμωδία «Μια ζωή την έχουμε» σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβέλλα, ντυμένη με την υπέροχη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
Η κινηματογραφική επιτυχία του Χορν συνεχίζεται με την ταινία «Μια του κλέφτη» του Δημήτρη Ιωαννόπουλου το 1960 και, φυσικά, το 1961 με την ταινία «Αλλοίμονο στους νέους» σε σενάριο των Α. Σακελλάριου και Χρ. Γιαννακόπουλου. Η υπόθεση είναι μια παραλλαγή του μύθου του Φάουστ και ο Δημήτρης Χορν κερδίζει το βραβείο α’ αντρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης την ίδια χρονιά.
Το 1962 παίρνει μέρος στην ταινία «Η Αθήνα τη νύχτα» σε σενάριο Νίκου Τσιφόρου και σκηνοθεσία Κλέαρχου Κονιτσιώτη. Την ίδια χρονιά λαμβάνει μέρος ως αφηγητής, στο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του Μηνά Χρηστίδη «Η παράσταση τελείωσε».
Ο «Τάκης» και οι έρωτες της ζωής του
Ο έρωτας έπαιζε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή του Δημήτρη Χορν. Όπως είχε πει και ο ίδιος:
«Από τα έξι χρόνια μου και μετά δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να μην είναι ερωτευμένος, δηλαδή συγκινημένος με κάποιο πρόσωπο. Θα’ λεγα πως ήμουν ερωτευμένος με τον έρωτα…. Ενώ δηλαδή ήμουν ένα πολύ κεφάτο παιδί, ξαφνικά μελαγχολούσα φοβερά κι έγραφα θλιμμένα ποιήματα. Με μελαγχολούσαν αυτοί οι έρωτες…. Ή η ζωή».
Σε ηλικία 21 ετών παντρεύεται την Ρίτα Φιλίππου και όπως είχε δηλώσει ο ίδιος «Την πρώτη μου γυναίκα την απατούσα συνεχώς και της το έλεγα».
Το 1953 ξεκινάει η θυελλώδης σχέση του με την Έλλη Λαμπέτη, που κράτησε 7 χρόνια. Ο παθιασμένος τους έρωτας θα γίνει το αγαπημένο θέμα κοινού και σκανδαλοθηρικού τύπου. Η Λαμπέτη θα επισπεύσει το διαζύγιο της με τον Μάριο Πλωρίτη, για να ζήσει δίπλα στον αγαπημένο της. Ο χωρισμός θα έρθει το 1959 και μαζί του θα σταματήσει και η επαγγελματική τους συνεργασία. Χρόνια μετά, ο Χορν μιλώντας για την σχέση τους δήλωνε: «Ήταν αφόρητη ζηλιάρα. Δεν τολμούσα ούτε βλέμμα να ρίξω σε άλλη γυναίκα. Γινόταν χαλασμός. Ζήλευα κι εγώ ελεεινά. Ήμασταν μαζί 7 χρόνια. Όταν με άφησε ήμουν σαν ταύρος εν υαλοπωλείω. Πληγώθηκε ο εγωισμός μου. Δεν μπορώ να πω πως δεν την αγάπησα. Και την θαύμαζα πολύ σαν ηθοποιό. Αλλά δεν ήταν η γυναίκα της ζωής μου».
Σύμφωνα με τον έμπιστο γραμματέα του Θεοδόση Ισαακίδη, ο έρωτας της ζωής του ήταν η Άννα Γουλανδρή, η δεύτερη γυναίκα του. Η πρώτη τους γνωριμία είχε γίνει όταν η Άννα ήταν παντρεμένη με τον πρέσβη Λεωνίδα Παπάγο. Όταν ξανασυναντήθηκαν δεν υπήρχαν πλέον εμπόδια. Ο γάμος τους έγινε το 1967 και κράτησε μέχρι τον θάνατο της Άννας το 1988, από καρκίνο. Όπως έλεγε ο ίδιος πάντα «Την αγάπησα πάρα πολύ». Μαζί δημιούργησαν το Ίδρυμα «Γουλανδρή-Χορν».
Αξιοσημείωτος είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας της Έντιθ Πιαφ για τον Δημήτρη Χορν. Τον γνώρισε το 1946 σε μία εμφάνιση της στην Αθήνα, στο Θέατρο Κοτοπούλη. Η διάσημη Γαλλίδα τραγουδίστρια, θα επιστρέψει στο Παρίσι, αλλά δεν θα σταματήσει να σκέφτεται το νεαρό Έλληνα κι έτσι αρχίζει να του γράφει. Σε μία τετρασέλιδη επιστολή της με ημερομηνία 20/9/1946, μεταξύ άλλων γράφει: «Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά! …… αν πας στο Λονδίνο μετά την Αμερική θα πάω κι εγώ, θα’ θελα να ζω πολύ κοντά σου, νομίζω πως θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο και πιστεύω επίσης πως σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Ξέρω πως είμαι ικανή να τα παρατήσω όλα για σένα….» Ποτέ δεν έγινε γνωστό αν ο Χορν απάντησε ποτέ στην επιστολή που του έστειλε η Έντιθ Πιαφ και φαίνεται πως μάλλον ο έρωτάς της έμεινε ανεκπλήρωτος, γιατί εκείνο το διάστημα ο ίδιος ήταν παντρεμένος με την Ρίτα Φιλίππου.
Το τέλος…
Στις 16 Ιανουαρίου του 1998 ο Τάκης Χορν πεθαίνει, ύστερα από τετραετή μάχη με τη νόσο Αλτσχάιμερ.
Ο Δημήτρης Χορν εκτός από το θεατρικό σανίδι και την μεγάλη οθόνη, ασχολήθηκε και με το ραδιόφωνο. Γνωστή είναι η εκπομπή του «Ο Ταχυδρόμος έφτασε», όπου με την βαθιά, αισθαντική φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών, σε κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη. Επίσης, συμμετείχε σε πολλά ραδιοφωνικά θεατρικά έργα. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ την περίοδο 1974-1975, ενώ τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με το μετάλλιο του Χρυσού Σταυρού Γεωργίου Α’.
Το 2000 καθιερώνεται το βραβείο «Δημήτρης Χορν», το οποίο απονέμεται στους καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους άνδρες ηθοποιούς κάθε χρονιάς. Δεκαεννιά χρόνια μετά, η λάμψη του συνεχίζει να θυμίζει σε όλους μας πως «ηθοποιός σημαίνει φως» και το δικό του φως θα είναι πάντα το πιο λαμπερό.
Πηγές: Wikipedia Lifo Μηχανή του χρόνου Espresso News
