Ο Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay) είναι ευρέως γνωστός μέσω των ιστοριών του και των ρητών του, καθώς έχει αγαπηθεί από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Αποτελεί έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και τα βιβλία του δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη βιβλιοθήκη μου. Γεννήθηκε το 1949 στο Buenos Aires της Αργεντινής. Γιατρός και ψυχοθεραπευτής της σχολής Γκεστάλτ, ειδικεύτηκε στη θεραπεία των νοητικών ασθενειών εργαζόμενος αρχικά σε νοσοκομεία και κλινικές και εν συνεχεία, δίνοντας διαλέξεις σε ιδρύματα, κολέγια, θέατρα, καθώς και σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς.
Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης (Φύλλα Πορείας I)
Ασφαλώς, αν είχαμε την τύχη να μας «πέσουν» γονείς υποστηρικτικοί, τότε έχουμε το πλεονέκτημα ότι από μικροί πήραμε ωφέλιμα μηνύματα: «Μπορείς να είσαι αυτός που είσαι», «Μπορείς να σκέφτεσαι αυτό που σκέφτεσαι», «Μπορείς να αισθάνεσαι αυτό που αισθάνεσαι», «Μπορείς να παίρνεις τα δικά σου ρίσκα», «Θα πρέπει μόνος σου να ψάξεις να βρεις αυτό που χρειάζεσαι, γιατί αυτό σημαίνει μεγαλώνω, είμαι ώριμος και αυτοεξαρτώμενος». Αυτά τα προνομιούχα παιδάκια πηδούν μόνα τους από το τραμπολίνο και βουτάνε στη ζωή από ένα σημείο ευνοϊκό. Βέβαια, δεν έχει όλος ο κόσμος τέτοια τύχη. Όσοι, λοιπόν, δεν ήταν τόσο τυχεροί, θα χρειαστούν κάποιον να τους βοηθήσει, έστω κι ένα βιβλίο σαν αυτό.
Η ζωή, οι σχέσεις μας, η στάση και η συμπεριφορά μας μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Η προσωπική άποψη του συγγραφέα είναι ένα απόσταγμα σοφίας, εμπειρίας, πολύχρονης θεραπευτικής πρακτικής και στοχασμού. Στο «Δρόμο της αυτοεξάρτησης», ο Μπουκάι διδάσκει χωρίς να κάνει κήρυγμα. Γίνεται μαζί δάσκαλος και μαθητής, καταθέτει μαρτυρίες και σκέψεις άλλων, αναλύει και εξηγεί, τεκμηριώνει επιστημονικά και μας οδηγεί σε λογικά συμπεράσματα, ακυρώνοντας την αυθεντία του καθοδηγητή.
Ο δρόμος της συνάντησης (Φύλλα Πορείας II)
Ξέρουμε πού βρίσκεται κάθε πράγμα και κάθε άτομο που αγαπάμε, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε εμείς. Σαν να ξεχάσαμε τη θέση μας στον κόσμο. Μπορούμε πολύ γρήγορα να εντοπίσουμε τη θέση των άλλων, τη θέση που έχουν οι άλλοι στη ζωή μας, και καμιά φορά μπορούμε να προσδιορίσουμε ακόμα και τη θέση που κατέχουμε εμείς στη ζωή των άλλων. Έχουμε, όμως, ξεχάσει ποια θέση κατέχουμε εμείς στη δική μας τη ζωή.
Ο δρόμος των δακρύων (Φύλλα Πορείας III)
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να μην υποφέρουμε “περισσότερο”, δεν είναι να αγαπάμε “λιγότερο”. Αλλά να μάθουμε, όταν φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού ή της απώλειας, να μη μένουμε κολλημένοι σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια. Να χαιρόμαστε τη στιγμή, όσο διαρκεί, και να προσπαθούμε να την κάνουμε όσο γίνεται καλύτερη. Να ζούμε ρισκάροντας κάθε λεπτό της ζωής μας. Τέλος, να μη ζήσουμε αύριο με τη σκέψη στη σημερινή μέρα που ήταν τόσο ωραία, γιατί αύριο θα έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε ό,τι φέρει το αύριο. Και θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε κι αυτό εξίσου ωραίο.
Ο «Δρόμος των δακρύων» κατά τον Χόρχε Μπουκάι είναι «ο πιο σκληρός από τους δρόμους αυτούς». Είναι το μονοπάτι του πόνου, του πένθους και των απωλειών. Μα ακόμη κι έτσι, είναι ένας δρόμος απολύτως απαραίτητος γιατί δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αν δεν αφήσουμε πίσω αυτό που δεν είναι πια εδώ μαζί μας.
Ο δρόμος της ευτυχίας (Φύλλα Πορείας IV)
Χρησιμοποιώντας πάντα το γνώριμο, διαφωτιστικό και συχνά διασκεδαστικό του ύφος, ο δημοφιλής αργεντινός ψυχίατρος καταπιάνεται σε αυτόν τον τέταρτο «Δρόμο» με την αναζήτηση της ευτυχίας και προειδοποιεί: «Η αναζήτηση της ευτυχίας δεν είναι απλώς δικαίωμα ορισμένων. Είναι, κατά τη γνώμη μου, φυσική υποχρέωση όλων».
Ο δρόμος της πνευματικότητας (Φύλλα Πορείας V)
Την ενέργεια που ξοδεύουµε για να κρύψουµε την αλήθεια δεν µπορούµε να τη χρησιµοποιήσουµε για να ζήσουµε τη ζωή µας, πόσο µάλλον για να ζήσουµε ευτυχείς. Αυτή η φθορά προκαλεί τη χρόνια ενόχληση του ανικανοποίητου και οδηγεί πάντα σε µια συµπεριφορά τοξική και αυτοκαταστροφική, που πολλές φορές παίρνει τη µορφή ασθένειας (σωµατικής ή ψυχικής), η οποία µπορεί να εκδηλωθεί µε µια βίαιη έκρηξη, ακατανόητη για όλους.
Μετά απ’ όλα αυτά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουµε ότι ο πνευµατικός δρόµος, µια πορεία που σχεδιάστηκε για να µας οδηγήσει στον πυρήνα της ύπαρξής µας, µπορεί να λειτουργήσει ως φάρµακο ή ακόµη και ως µέσο προστασίας από τέτοιες διαδικασίες. Είναι πολύ δύσκολο —σχεδόν αδύνατον— να παραµείνουµε υγιείς όταν ζούµε ανειλικρινώς, κι αν αυτό ισχύει για το πνευµατικό επίπεδο, ισχύει ακόµη περισσότερο για το ψυχικό. Η ψυχή µας ανοίγει, µας αποδέχεται και βρίσκει γιατρειά όταν κάνει πέρα τις τεχνητές πόζες και τους ψεύτικους ρόλους.
Ο «Δρόμος της πνευματικότητας» σηματοδοτεί το τέλος μιας διαδρομής, η οποία, στην κορύφωσή της, στρέφεται στην αναζήτηση του άυλου και του υπερβατικού, στην προσπάθεια του ανθρώπου να απαλλαγεί από τις ιδεοληψίες και τις προκαταλήψεις.
Θεωρώ πως ο καθένας μας οφείλει στον εαυτό του ένα ανάγνωσμα του Χόρχε Μπουκάι. Όλα τα βιβλία του συγγραφέα κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Opera.
