Την άνοιξη του 2020, σύμφωνα με το ιστορικό των stories μου στο Instagram, απολάμβανα την καραντίνα στο πατρικό μου, με μια βιντεοκλήση την ημέρα με κάποιο φίλο ή μέλος της οικογένειας μου, έναν απογευματινό καπουτσίνο από τα χέρια του πατέρα μου μαζί με κάποιο χαριτωμένο σνακ στη μέση μιας πρωτόγνωρης κατάστασης που ακόμη κι οι μεγαλύτεροι από εμένα, μια 20χρονη φοιτήτρια, δε είχαν ζήσει ποτέ.
Κοντά στην άνοιξη του 2020, η ανακοίνωση του lockdown, μιας λέξης που θα γινόταν μέρος του καθημερινού μας λεξιλογίου από τότε και έπειτα, με βρήκε σε ένα ΚΤΕΛ μαζί με πλήθος άλλων φοιτητών που επέστρεφαν στις πόλεις τους χωρίς καμία υποψία πως το πιθανότερο θα ήταν ότι θα ξέμεναν σε αυτά για πολύ καιρό ενώ άλλοι, δεν είχαν ιδέα πως ίσως εκείνη τη στιγμή, έλεγαν ένα αντίο στην φοιτητική τους ζωή όπως την ήξεραν, το φοιτητικό τους σπίτι, τις παρέες και το αμφιθέατρο της σχολής τους. Κανείς δεν ήξερε ή έστω, κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει.
Η άνοιξη φέρει την αίσθηση της προετοιμασίας. Είναι μια προπαρασκευαστική περίοδος, μια εποχή που είτε αρχίζεις να ανθίζεις είτε προετοιμάζεσαι να ανθίσεις. Προσωπικά, είτε την μισώ είτε την λατρεύω. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση. Πέρσι, περίπου τέτοια εποχή, ήταν σαν αγκάθι στο λαιμό, μια μαύρη εποχή για την ψυχολογία ενός ολόκληρου πλανήτη και αρκετά σε προσωπικό επίπεδο.
Μέσα σε εκείνη την πρώτη καραντίνα, όσο κλισέ κι αν ακουστεί, ο καθένας βρέθηκε να αντιμετωπίσει αυτό που δεν αντιμετώπιζε μέχρι τότε. Την οικογένεια του, τον εαυτό του, όσα αμελούσε, όσα επίτηδες αγνοούσε. Όμως, κάτι που πολλοί δεν αναγνωρίζουν είναι όσα ήδη υπήρχαν ως βάσεις και δεν χρειάστηκε να αλλάξουν μέσα σε εκείνη την καραντίνα. Προσωπικά, δεν χρειάστηκε να μου υπενθυμίσει μια πανδημία την αξία της υγείας και γιατί η ίδια η υγεία είναι αξία ή τη συμβολή της τέχνης και της γυμναστικής για μια υγιή και ισορροπημένη διαβίωση. Μου δίδαξε όμως άλλα που εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο είχες ήδη αποκρυσταλλώσει ως κομμάτια της ζωής σου κι εγώ όχι. Κάλλιο αργά παρά ποτέ λένε κι έχουν απόλυτο δίκιο.
Μετά από μερικά γεγονότα που έπληξαν την καθημερινότητα μου ωσάν άλλο πάρθιο βέλος, η τρίωρη διαδρομή στο ΚΤΕΛ εκείνο το απόγευμα και η επιστροφή στο πατρικό ήταν μια λύτρωση από μόνη της. Είχε τις δυσκολίες της κυρίως εξαιτίας της ψυχραιμίας που δεν υπήρχε σε κανένα μέλος της οικογένειας εκείνη την περίοδο αλλά και της προσαρμογής σε μια νέα πραγματικότητα. Η χαρά του να μου ζητήσουν να πετάξω τα σκουπίδια κάνοντας έτσι μια λίγο μεγαλύτερη διαδρομή από την καθιερωμένη μου που περιλάμβανε τα ακριβώς 30 βήματα από τη μια άκρη του μπαλκονιού στην άλλη, ήταν απερίγραπτη. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι εκείνη την εποχή, περπατούσα κοντά στα τρία χιλιόμετρα τη ημέρα με μεγάλη όρεξη, συν αυτά που έκανα στο διάδρομο του γυμναστηρίου κάθε μέρα.
Όσο όμως κι αν γκρινιάζω, ένα χρόνο αργότερα, με σιγουριά μπορώ να πω πως εκείνη η πρώτη καραντίνα ήταν αυτό που πραγματικά είχαμε ανάγκη, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Το να βλέπεις την άνοιξη να έρχεται από ένα μπαλκόνι δεν είναι σαφώς το ίδιο με το να την απολαμβάνεις μαζί με φίλους και οικογένεια σε ένα εξοχικό, μια βόλτα σε ένα πάρκο ή σε ένα καφέ. Εκτιμήσαμε όμως ποτέ τόσο την άνοιξη, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα ή και κάθε άλλη ημερολογιακή εποχή όσο μετά από ένα χρόνο που τα είδαμε να έρχονται και να φεύγουν από ένα μπαλκόνι, ένα δωμάτιο χωρίς εκείνους που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα ήταν εκεί;
Μια άνοιξη που άργησε ένα χρόνο
Η άνοιξη πάντα μου θύμιζε την περίοδο επώασης μιας πεταλούδας. Η πεταλούδα δεν γεννιέται πεταλούδα αλλά κάμπια, η οποία περνάει πολύ χρόνο μέσα σε ένα κουκούλι μέχρι να αποκτήσει τα φτερά της και να τα τινάξει εν τέλει, σκίζοντας το κουκούλι και πετώντας ψηλά. Μια εποχή συγκρατημένης αισιοδοξίας, μια εποχή που κάθε μέρα, αν φωτογραφίζαμε το σώμα και το πρόσωπο μας, θα παρατηρούσαμε πως αλλάζει διαρκώς. Μια εποχή που περιέχει την κάθαρση και την επιβράβευση.
Πέρσι, η άνοιξη έμοιαζε σαν έναν βαρύ χειμώνα που κράτησε πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε. Ένα χρόνο αργότερα, μετά από δυο καραντίνες, την σταδιακή επιστροφή στο φυσικό μου χρώμα μαλλιών, 4-5 σχέσεις που ευτυχώς έληξαν, την πολυπόθητη συμφιλίωση με τους γονείς μου, ένα νέο είδος γυμναστικής κάθε μήνα που γίνεται το αγαπημένο μου μέχρι να ανακαλύψω το επόμενο, αμέτρητες ταινίες, μια νέα ξένη γλώσσα, 0 χρωστούμενα μαθήματα με ένα τελευταίο εξάμηνο πριν το πτυχίο, με το βλέμμα στραμμένο στα δεύτερα συνεχόμενα γενέθλια που θα περιοριστούν σε μια κοπή τούρτας μέσω βιντεοκλήσης και σε αναμονή για τη δεύτερη δόση του εμβολίου, η άνοιξη μου θυμίζει πως όπως κι αν εξελίσσεται σήμερα η ζωή, νιώθω ότι είμαι εκεί ακριβώς όπου πρέπει να είμαι πριν φτάσω εκεί όπου θέλω και ξέρω πως θα είμαι.
Δεν είμαστε ακόμη στον τερματισμό αλλά σε προσωπικό επίπεδο, πολλοί από εμάς είμαστε μια ανάσα πριν το τέλος μιας προπαρασκευαστικής, ηθικοπλαστικής διαδικασίας που μοιάζει με την άνοιξη, με την κάμπια λίγο πριν πετάξει το κουκούλι της και γίνει πεταλούδα. Η εκκαθάριση έγινε, το ίδιο και η κάθαρση, η αλλαγή, ο επαναπροσδιορισμός και η συγχώρεση.
Τώρα έμεινε πολύ λίγο. Πολύ λίγο μέχρι να πετάξουμε τις μάσκες έστω στα κρυφά, εκεί που δεν μας βλέπει κανείς και να φιληθούμε χωρίς καμία ντροπή και με πολύ περισσότερο πάθος από ότι πριν ένα χρόνο. Μερικές ανάσες μέχρι να μη φοβόμαστε να αγκαλιαστούμε ξανά, να χορέψουμε ή να νιώσουμε έστω και σταδιακά μια ασφάλεια χτισμένη σε νέες βάσεις.
Πείτε με τρελή ή ουτοπικά ρομαντική όμως, η άνοιξη ήρθε. Κι αν δεν ήρθε για όλους, θα έρθει πολύ σύντομα, δεν ανησυχώ. Διότι κανείς δεν γλυτώνει από αυτό που είναι πολλές φορές καθορισμένο να συμβεί, το μοιραίο στο οποίο πολλοί νομίζουν ότι έχουν λόγο. Η άνοιξη εγκλωβίστηκε κι εκείνη σαν κι εμάς, με τη διαφορά πως εκείνη πάντα έρχεται. Ακόμη κι αν δεν φαίνεται. Άρα, τι θα την εμποδίσει να έρθει ξανά;
Απλώς, αυτή τη φορά, το πιθανότερο είναι να έρθει με τόση φορά που να μην αφήσει τίποτα όρθιο…
