Στη σειρά άρθρων “Ξεχασμένα Διαμάντια” εστιάζουμε σε ταινίες που έχουν παραμεληθεί, υποτιμηθεί ή παραγνωριστεί από το σινεφίλ ή ευρύτερο κοινό.
Το να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο, ειδικά αν πρόκειται για την γυναίκα σου, σίγουρα επιφέρει μεγάλο πόνο και θλίψη και οδηγεί σε διάφορες αντισταθμιστικές συμπεριφορές. Με αυτές τις συμπεριφορές, με αυτό το πένθος ουσιαστικά, καταπιάνεται το Love Liza, μια παραγνωρισμένη ταινία του 2002, με έναν εξαιρετικό Philip Seymour Hoffman.
Η Πλοκή
Ο Wilson μόλις έχασε την γυναίκα του από αυτοκτονία. Ανίκανος να αντιμετωπίσει ευθέως αυτήν την απώλεια, κοιμάται στο πάτωμα, παίρνει άδεια από την δουλειά, ενώ αποκτά και την συνήθεια να εισπνέει βενζίνη, πράγμα που συχνά οδηγεί σε ζαλάδα ή και σε λιποθυμία. Το γεγονός ότι βρήκε ένα γράμμα που του έγραψε η γυναίκα του πριν αυτοκτονήσει (και το οποίο ο ίδιος αρνείται να ανοίξει) χειροτερεύει την κατάσταση. Προκειμένου να δικαιολογήσει την εξάρτησή του στη βενζίνη, ο Wilson αγοράζει τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα και με την καθοδήγηση ενός φίλου του σύντομα αρχίζει ένα road trip για να πάει σε σχετικό φεστιβάλ. Το πένθος όμως, ο εθισμός του, η μητέρα της γυναίκας του και η απειλή του γράμματος θα προκαλέσουν έκπτωση της λειτουργικότητας του και θα οδηγήσουν εν τέλει σε μια συμβολική λύση.
Η Κριτική
Το Love Liza αναμφισβήτητα είναι μια ταινία για το πένθος. Βλέπουμε τον Wilson να περνάει από όλα τα στάδια (που πρέπει να θυμόμαστε πως δεν είναι ακριβώς “στάδια” αλλά αντιδράσεις που μπορούν να εμφανίζονται και ταυτόχρονα). Το ότι π.χ. επιλέγει να εισπνέει βενζίνη έως ότου να χάσει τις αισθήσεις του μάλλον αποτελεί σημάδι άρνησης, συμβολικό μάλιστα γιατί η γυναίκα του αυτοκτόνησε εισπνέοντας τα καυσαέρια του αυτοκινήτου. Άλλοτε ξεσπάει σε εκρήξεις οργής (και άλλο στάδιο του πένθους), ενώ υπάρχουν και στιγμές κατάθλιψης και απόγνωσης.
Το Love Liza είναι επίσης μια ταινία για τον εθισμό, αλλά όχι για τον εθισμό αυτό καθαυτό αλλά ως αντισταθμιστική συμπεριφορά. Ο Wilson επιλέγει τον δρόμο της κυριολεκτικής αναισθησίας, της λησμόνησης, της ζαλάδας, της λιποθυμίας. Αποφεύγει να νιώθει, να θυμάται, να πονάει.
Και άλλωστε ποιος καλύτερος για αυτόν τον ρόλο από τον Philip Seymour Hoffman, ο οποίος αντιμετώπιζε τους δικούς του δαίμονες αναφορικά με τον εθισμό. Πράγματι, στις εκφράσεις του υπάρχει μια απύθμενη ένταση, ένα αίσθημα κόπωσης και πόνου, μια διάχυτη θλίψη, μια γνώση της φοβερής απώλειας που ένιωσε. Εν ολίγοις αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι μεγάλος ηθοποιός (και λέω “είναι” γιατί το έργο του είναι αιώνιο).
Τέλος, το Love Liza αποτελεί μια συμπαθητική ταινία γιατί ασχολείται με το μικρό, το φαινομενικά ασήμαντο: τις εξορμήσεις, το χόμπι με τα αεροπλανάκια, κλπ. Μέσα από το μικρό και τις κωμικοτραγικές στιγμές θα φτάσει στο μεγάλο του πένθους, της απώλειας, του πόνου και του ανθρώπινου ψυχισμού.
