Ο Χάρης Γιούλης είναι ένας πολυσχιδής δημιουργός και σπουδαίος κιθαρίστας, που έχει διαγράψει μία σημαντική πορεία στη μουσική μας σκηνή, με σημαντικές σπουδές που εκτείνονται από την τζαζ έως και τη βυζαντινή μουσική. Έχει ως τώρα στο ενεργητικό του τρεις προσωπικούς δίσκους και πολλές συνεργασίες σαν τραγουδιστής και κιθαρίστας με κορυφαίους δημιουργούς και ερμηνευτές. Συνεργάζεται επίσης με στούντιο ηχογραφήσεων σαν παραγωγός και τεχνικός ήχου αλλά και με στούντιο εικόνας σαν εικονολήπτης και επεξεργασία εικόνας, δημιουργώντας musicvideos και ταινίες μικρού μήκους, βοηθώντας νέους καλλιτέχνες με την εμπειρία του και τον εξοπλισμό του.
Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το νέο σας τραγούδι – «Η Πέτρα» – μιλήστε μας για αυτό.
Πριν αρκετό καιρό ο Κώστας Φασουλάς μου πρόσφερε έναν εξαίρετο στίχο, την «Πέτρα». Η αρχή ήταν δύσκολη γιατί υπάρχει μια τέτοια ευαισθησία σε αυτόν το στίχο, που είναι σαν να κρατάς ένα μωρό στα χέρια σου. Είναι τραγούδι που σε παρασέρνει μακριά με τον πλούσιο ήχο του και την απλή μελωδία του χωρίς να χαθείς και δεν ζητάει κάτι μόνο την προσοχή σου. Ελπίζω να κατάφερα να γίνω ο “κρίκος” για να το αγαπήσουν και άλλοι. Ευχαριστώ πολύ το Ogdoo, που πήρε την σκυτάλη σε αυτό το έργο.
Ως καλλιτέχνης, πως βιώσατε όλη αυτή την περίοδο με τον covid-19, που τα πάντα ήταν κλειστά;
Είναι μία παράξενη εποχή που ζούμε, πρωτόγνωρη, αλλά από μικρός έχω μάθει να ζω στην αβεβαιότητα. Άλλωστε μου αρέσει η απομόνωση και η μοναχικότητα, με βοηθάει στη δημιουργία, αρκεί να πιστεύεις σε αυτό που κάνεις. Με βοήθησε πολύ η θάλασσα, ο ουρανός, η φύση και οι άνθρωποι. Μου αρέσει να παρατηρώ τα πάντα γιατί κάθε μέρα είναι μοναδική, όπως και κάθε άνθρωπος.
Τι μπορεί να λειτουργήσει ως πηγή έμπνευσης για εσάς;
Πηγή έμπνευσης για μένα είναι το μυστήριο που κρύβετε μέσα σε ένα βλέμμα, σε ένα θόρυβο, στον ήχο ενός απόμακρου καραβιού, στον αέρα που περνάει απότομα, στα γέλια μιας παρέας, το κλάμα ενός παιδιού, στο ουρλιαχτό ενός ξεχασμένου σκύλου. Η σιωπή, το σκοτάδι και το φως, η ζωή μας είναι πάρα πολλά αλλά χρειάζεται ένα βασικό στοιχείο, να είσαι διαθέσιμος να βουτήξεις βαθιά μέσα σου, στην πηγή όσο επώδυνο και αν είναι.
Σε ηλικία 22 ετών φύγατε για το Παρίσι. Πόσο εύκολη ήταν η απόφαση αυτή και τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο της ζωής σας;
A Paris! Που λέει και το τραγούδι. Δεν είχα ιδέα τι ήταν έτυχε να δουλεύω σαν μουσικός σε ένα Club Méditerranée την αθώα δεκαετία του 80 και με κάλεσε μία φίλη Γαλλίδα να την επισκεφθώ στο Παρίσι και με μία κιθάρα και μία βαλίτσα βρέθηκα στον λόφο της Montmartre και τότε έπαθα το πρώτο σοκ και ακολούθησαν κι άλλα βέβαια. Ένιωθα ότι ήμουν σε άλλο πλανήτη ειδικά τον πρώτο χρόνο. Νομίζω δεν έχω περάσει καλύτερη εποχή στη ζωή μου, με όλες τις δυσκολίες της, γιατί η μουσική δεν με εγκατέλειψε ποτέ και με βοήθησε σε όλα. Θυμάμαι μια φορά έπαιζα κιθάρα σε κάποιο χώρο και ήθελα κάποιον να με αντικαταστήσει και τότε μια Ελληνίδα φίλη με κάλεσε στο σπίτι της, να μου συστήσει κάποιον μουσικό από την Ελλάδα και βρέθηκα μπροστά σε έναν τύπο που φόραγε άρβυλα καλοκαίρι με μπουφάν και κουρεμένος γουλί! Τον βρήκα κάπως περίεργο αλλά γούσταρα και γίναμε φίλοι και μάλιστα έμεινε και στο σπίτι μου ένα διάστημα, ήταν ο Παύλος Παυλίδης.
Ποιες ήταν οι μουσικές επιρροές σας σαν παιδί;
Από παιδί υπήρχαν πολλές μουσικές που μου άρεσαν, από τη μια ο πατέρας με το ραδιόφωνο και τα ρεμπέτικα, η γιαγιά με τα μοιρολόγια, οι γιορτές στο χωριό με Ηπειρώτικα κλαρίνα και ο ξενιτεμένος θείος που έφερε τους 45ριδες δίσκους με Beatles, Rolling Stones, Dylan, Abba, BB King κλπ. Και φυσικά στην εκκλησία η Βυζαντινή μουσική, ήταν ένα μαγικό χαλί που ταξίδευε την παιδική μου ψυχή στην χώρα των θαυμάτων.
Διάβασα στο βιογραφικό σας πως πήρατε την πρώτη σας κιθάρα στα 13, κρυφά από τους γονείς σας. Ήταν αντίθετοι με αυτή την ενασχόληση σας;
Ναι η πρώτη κιθάρα μου ήταν πολύ όμορφη. Την ποθούσα πολύ καιρό κολλημένος στην βιτρίνα του μαγαζιού που την πωλούσε! Μάζευα μία μία τις δραχμές, ώσπου μία μέρα δεν άντεξα μπήκα μέσα και την αγόρασα με ανάμικτα συναισθήματα χαράς και φόβου. Την έκρυβα όσο μπορούσα αλλά τα μεγάλα όνειρα κρατάνε λίγο. Με ανακάλυψαν και την επέστρεψαν στην βιτρίνα. Τότε ξεκίνησε η τρέλα, που λέγεται μουσική η οποία μέχρι σήμερα με ταξιδεύει.
Έχετε υπάρξει μέλος συγκροτήματος. Πόσο εύκολο είναι να συνυπάρχεις επαγγελματικά με άλλα άτομα, σε ένα τέτοιο επάγγελμα;
Νομίζω πως όσο πιο μικρός είσαι τόσο πιο εύκολα γίνεσαι μέλος ενός συγκροτήματος, έτσι και εμείς με τους Gold Fingers, γιατί δεν σε ενδιαφέρουν τόσο τα επαγγελματικά όσο η μουσική. Αργότερα μπαίνουν οι προσωπικές αναζητήσεις, οι αξίες και οι απόψεις που αλλάζουν πολλά πράγματα μέχρι που έρχεται η εγκατάλειψη. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο η διάλυση ενός συγκροτήματος, όταν φτάνει σε υψηλό επαγγελματικό επίπεδο καθώς χρειάζονται πολύ ισχυροί δεσμοί φιλίας, για να αντέξει στο χρόνο.
Μεγαλώσατε στα Γιάννενα. Έχετε σκεφτεί ποτέ αν θα επιστρέφατε εκεί για να ζήσετε μόνιμα;
Τα Γιάννενα είναι μία ιδιαίτερη πόλη. Τους σκληρούς τους κάνει σκληρότερους, τους ευαίσθητους απελπισμένους, τους χαρούμενους τρελαμένους, τους αδιάφορους φοβισμένους και κάποιους ακόμα τους διώχνει. Ίσως είναι η απομόνωση αυτής της πόλης, η μορφολογία του εδάφους κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ. Όσοι καλλιτέχνες μένουν εκεί, μετά από τόσα χρόνια είναι ήρωες για μένα, όπως πολλοί αγαπημένοι που για χάρη τους γυρνάω κάπου κάπου. Είναι όμορφη και μυστήρια πόλη αλλά όχι για μένα.
Έχετε κάνει πολλές και σημαντικές συνεργασίες. Μπορείτε να ξεχωρίσετε κάποια ως καλύτερη;
Η καλύτερη συνεργασία μου ήταν με την Αφροδίτη Μάνου, στην τελευταία μου δουλειά. Για την καταπληκτική αυτή τραγουδοποιό, ερμηνεύτρια και άνθρωπο θα μπορούσα να πω πολλά αλλά θα πω μόνο ότι την ευχαριστώ πολύ που με στήριξε.
Στο μέλλον τι άλλο να περιμένουμε από εσάς;
Για το μέλλον υπάρχουν αρκετά τραγούδια στο συρτάρι, τα οποία περιμένουν τη στιγμή τους αλλά το δύσκολο δεν είναι η έκδοση τους, όσο στο να φτάσουν στους σωστούς αποδέκτες. Ο κόσμος δεν ψάχνει όπως παλαιότερα να ακούσει αλλά αρκείτε στις έτοιμες play list. Αυτό όμως είναι και πρόκληση για μένα, ώστε να προσπαθήσω πιο πολύ με εμφανίσεις που ετοιμάζω. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι μόνο διαδικτυακά.
