Όλοι μας καλλιεργούμε προσδοκίες στο διάβα της ζωής μας. Προσδοκίες που αφορούν είτε τον εαυτό μας είτε την ζωή μας με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Ως προέκταση των φαντασιώσεων που τροφοδοτούμε οι ίδιοι με τις επιθυμίες μας, οι προσδοκίες κινούνται σε ένα πιο ξεκάθαρο, περιορισμένο, στολισμένο με δίκες μας απαιτήσεις πεδίο, με φανερά τα σημάδια της εμμονής. Σε συνδυασμό με τις προηγούμενες εμπειρίες και τα κοινωνικά, οικογενειακά ερεθίσματα στα οποία μεγαλώνει ο καθένας, διαμορφώνονται άτομα που τροφοδοτούν προσδοκίες με μεγάλο συναισθηματικό φορτίο θερίζοντας μόνο απογοήτευση και οδύνη!
Η ελπίδα είναι αναπόσπαστο, αναγκαίο, συστατικό που επιτάσσει ολοένα και πιο πολύ ο σύγχρονος τρόπος ζωής που στενεύει και συρρικνώνει την σκέψη μας. Η ελπίδα δεν περιλαμβάνει συναίσθημα. Παρότι άχρωμη συναισθηματικά, έχει άρωμα ελευθερίας. Κινείται σε ένα πιο αφηρημένο πλαίσιο σε σύγκριση με την προσδοκία. Την προσδοκία την ντύνουμε με τέτοιο τρόπο ο καθένας μας, ώστε να εκφράζει την ιδιαίτερη επιθυμία σε συνδυασμό με ένα ολόδικο μας «πως» προκειμένου να την πραγματοποιήσουμε. Προϋποθέτει σενάριο. Δεν είναι αμερόληπτη. Εμείς την καθοδηγούμε με ό,τι νομίζουμε πως μας καλύπτει, χωρίς να γνωρίζουμε αν αυτό που νομίζουμε είναι κατάλληλο για εμάς. Κάπως έτσι, αρκεί για να μας πληγώνει.
Δύσκολο να συναντήσεις άνθρωπο που να μην τρέφει προσδοκίες. Μικρές ή μεγάλες. Λειτουργούν ως αποκούμπι, ξεγελώντας μας με τέτοιο τρόπο που μας αφήνουν να καθίσουμε στην καρέκλα του σκηνοθέτη και να υποκριθούμε οτι έχουμε την δυνατότητα να δράσουμε με όποιο τρόπο επιθυμούμε στις ζωές μας. Μπορεί με την πρώτη ματιά να υποδηλώνει την σιγουριά, την αυτοπεποίθηση που αισθανόμαστε. Ξέρουμε τι θέλουμε και που βρισκόμαστε και με γεμάτο το ντεπόζιτο της αυτογνωσίας νομίζουμε πως ξέρουμε και τι να περιμένουμε. Ωστόσο επειδή φτάνει στο σημείο να εμπεριέχει εμμονή, αφού αναλώνομαι πεισματικά περιμένοντας αυτό που θέλω με τον τρόπο που το θέλω, μου μπολιάζει την ελπίδα μου. Μου συρρικνώνει την ελευθερία μου, στριμώχνει την σκέψη μου σε στεγανά. Το αποτέλεσμα αυτού; Θλίψη, απογοήτευση, δυσαρέσκεια. Πώς αλλιώς; Αφού περιμένω τα πάντα γύρω μου να μου έρθουν με τρόπο που έχω προσδιορίσει ο ίδιος κατόπιν προηγούμενων εμπειριών και υπό την επήρεια συναισθηματικής φόρτισης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε κάνουμε λόγο για σκέψεις με φτερά. Επιθυμίες.
Να πως μπορούν οι προσδοκίες να μας οδηγήσουν σε απογοήτευση. Ποιος θα ήθελε και πως θα μπορούσε άλλωστε εκ των πραγμάτων να ζήσει σε ένα κόσμο που όλα είναι προβλέψιμα, προδιαγεγραμμένα με τρόπο που νομίζουμε εμείς οτι είναι συμφέρον για εμάς. Με πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα και με πρόσωπα και καταστάσεις που σαν μαριονέτες τα καθοδηγούμε εμείς. Βαρετά, το λιγότερο. Το περισσότερο; Μάταια και ανούσια. Χωρίς νόημα. Χωρίς παιδέματα με στόχο μαθήματα που κρύβουν εξέλιξη και ωριμότητα. Πως είναι δυνατόν εξάλλου να ξέρουμε τι είναι κατάλληλο για εμάς και να το προσδοκούμε με τέτοια εμμονή, όταν εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας; Έχουμε αναρωτηθεί οτι οι δύσκολες στιγμές που μας φέρνουν ταλαιπωρία ποντάροντας στα ψυχικά μας αποθέματα, μας αναζητούν συνειδητά για να μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε τον κρυμμένο μας εαυτό; Αφού, κακά τα ψέμματα, εν απουσία τους ποτέ δεν θα βρισκόμασταν έτοιμοι να συμμετάσχουμε σε αυτό το ταξίδι της αιώνιας εσωτερικής αναζήτησης.
Σε απογοήτευση οδηγεί η προσδοκία ακόμη και με έμμεσο τρόπο. Ίσως κάπως πιο δυσδιάκριτο. Πως μπορώ με την σκέψη μου να οδηγηθώ στην επιθυμία χωρίς να έχει προηγηθεί η κατάλληλη δράση από μέρους μου; Ενοχλούμαι για παράδειγμα από συμπεριφορές προσώπων στο φιλικό μου περιβάλλον. Πώς μπορώ λοιπόν να τρέφω την προσδοκία οτι θα βελτιωθεί η συμπεριφορά τους, στηριζόμενοι μόνο στην αναμονή; Σαν να απευθυνόμαστε στο μαγικό λυχνάρι του Αλαντίν που μετατρέπει σε πραγματικότητα την οποιαδήποτε επιθυμία. Να, γιατί συνέχεια βρισκόμαστε σε σοκ με άτομα για τα οποία τρέφουμε υψηλές προσδοκίες και πάντα μας απογοητεύουν και μας θυμόμουν. Ο δικός μας ρόλος; Γιατί να απουσιάζει η προσωπική μας δράση; Οι προσδοκίες όταν υποκινούνται από εγωισμό, αποδεδειγμένα, δεν θα καταλήξουν προς όφελος μας. Παρουσιαζόμαστε αμαθείς ή καλύτερα ημιμαθείς, που είναι χειρότερο, απέναντι στις άκρως εγωιστικές και με ένα τρόπο παράλογα υπερβολικές προσδοκίες.
Παύω να εναποθέτω τις προσδοκίες μου, που είναι πολύ βολικό ομολογουμένως, σε τρίτους και γίνομαι πιο σαφής στην επικοινωνία μου με τα άτομα για τα οποία επιθυμώ να διορθωθεί η συμπεριφορά τους ,εξηγώντας τους τι με ενοχλεί. Αντίστοιχα, αναλαμβάνω δράση για πράγματα που επιθυμώ να συμβούν. Ας αφήσουμε το πως για το οποίο τόσο επίμονα εκφέρω άποψη, στην άκρη. Σημασία ας δώσουμε στο ταξίδι και όχι στον προορισμό. Η ροή της ζωής έχει τέτοια δύναμη που αν αφεθούμε χωρίς εμμονές με διάθεση καθαρής αποδοχής πάντα μας βγάζει στην ακτή μετά από όποια προσπάθεια πάλης με την κοροϊδία, το ψέμα, την προδοσία και γενικότερα οτιδήποτε φτάνει να απειλεί την ψυχική μας ηρεμία.
Οι προσδοκίες δεν είναι παιχνίδι εξουσίας, ούτε εγωισμού. Η προσδοκία σκοτώνει τον έρωτα, την φιλία, την κάθε είδους ανθρώπινη σχέση και οδηγεί σε ατελέσφορες καταστάσεις. Δεν τα γνωρίζω όλα και δεν μπορώ να τα γνωρίζω όλα άρα δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω για το τι προσδοκώ και με ποιο τρόπο. Ας ξεριζώσουμε από την ζωή μας τις προσδοκίες και ας διατηρήσουμε την πιο άδολη μορφή τους που είναι η ελπίδα. Είναι απελευθερωτικό πολύ να ελπίζουμε πάντα σε κάτι άλλο. Σε κάτι νέο, σε κάτι καλύτερο, σε κάτι διαφορετικό, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Οφείλουμε πάντα να μάθουμε να παίζουμε το παιχνίδι επί ίσοις όροις. Το δικό μας έργο; Ο δικός μας ρόλος; Η δική μας δράση; Η δική μας συμμετοχή; Η δική μας συμπεριφορά; Να φροντίζουμε να μην είναι απούσα. Η ελπίδα για να μπορέσει να συντηρηθεί προϋποθέτει ως βάση τα δικά μας βήματα, όποια και αν είναι αυτά ! Το δικό μας παραχθέν έργο. Δεν ζει αλλιώς η ελπίδα και μαζί της πεθαίνει κάθε αισιόδοξη νότα, κάθε φως, κάθε όμορφο συναίσθημα, κάθε χαμόγελο.
