Αγαπημένο μου παιδί,
Δεν σου έγραψα ποτέ μου, ακόμα και αν μόνο έτσι μπορώ να εκφράζομαι σωστά. Πάντα σου μίλαγα, φωνάζοντας και όσο μεγάλωνα με φωνή σφιγμένη, ελλιπή, όσο εσύ μεγάλωνες και προσπαθούσες σιγά σιγά να συμβιβαστείς με όσα είχες.
Αποκρούω τις προσπάθειες των γύρω μου να με βάλουν δίπλα στην θύμηση σου, κάνω πως έχω αμνησία, και είμαι τόσο καλή σε αυτό που κάποιες φορές το πιστεύω. Νομίζω πως μπορώ να σου πω την αλήθεια, φοβάμαι να το κάνω, είναι δύσκολο να σε χωρέσω μέσα σε αυτό που τελικά έγινα και αυτό που δεν μπορώ να ξέρω όταν γυρνάω πίσω, είναι το πρόσωπό σου.
Είναι εκείνο που με χρώματα ήταν γεμάτο, από παιδικές ζωγραφιές που με μαεστρία δημιουργούσες; Ή είναι εκείνο με την χλωμή έκφραση, και τα λυπημένα και κόκκινα από το κλάμα μάτια;
Καρκινοβατώ ουκ ολίγες φορές, καθώς κοιτάζω κάποιο παράθυρο με συννεφιά ή πλήττω από κοινωνικές σαθρές συζητήσεις αγνώστων στην σκέψη να σου γράψω, να σου απαριθμήσω το μέλλον. Όσο στοιχίζω στην σειρά όλα όσα πρέπει να μάθεις, με πιάνει εκείνος ο σφικτός βουβός πόνος στο στήθος που πολύ καλά γνωρίζεις μα σε κανέναν δεν ομολόγησες ποτέ σου.
Θα αλλάξεις σπίτι στα οκτώ, θα αλλάξεις σχολείο και γειτονιά, και εν μια νυκτί θα κοιμάσαι κάτω από μία ζεστή στέγη. Θα παίρνεις δώρα τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, και θα σε τυλίγουν με μεγάλες αγκαλιές γεμάτες κατανόηση.
Είσαι δύσκολο παιδί, σκέφτεσαι πως είσαι βάρος και πως σε τίποτα δεν μπορείς να είσαι καλή, και είσαι γεμάτη νεύρα και πόνο. Όλα αυτά που σε καίνε σαν πυρακτωμένο σίδερο μέσα σου να ξέρεις πως δεν είναι δικά σου δημιουργήματα. Τα ενστερνίστηκες αμέσως, χωρίς να αφήσεις έστω και λίγο χώρο για αγάπη, κατανόηση. Σε έμαθαν να είσαι άσχημος άνθρωπος, να γεύεσαι μία ατέρμονη σιωπή γεμάτη φόβο.
Σταμάτα να βρίζεις και να φωνάζεις πετώντας πράγματα στους τοίχους, και να κάνεις τους ανθρώπους γύρω σου να ανησυχούν. Όσα άσχημα πέρασες και θα περάσεις πίστεψέ με δεν θα γίνουν πιο όμορφα με αυτόν τον τρόπο.
Ένιωθες ότι το μέλλον θα είναι πάντα μαύρο, και έτσι εγώ δεν υπήρξα ποτέ μέχρι εσύ να με ξεθάψεις, να με πλάσεις σαν πηλό και να με φέρεις σε ανθρώπινη, ανυπόκριτη μορφή.
Ξέρω πόσο δύσκολα είναι τα βράδια, όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς σκεπτόμενη αν φταις εσύ που γεννήθηκες, ή τις πρωινές ώρες που ατενίζεις σκεπτική το ταβάνι, με εκείνο το ανερμήνευτο ύφος. Το ξημέρωμα κάποιες φορές έρχεται σαν λύτρωση, και άλλες σαν τιμωρία.
Στην αρχή θα μιλάς πολύ, ακατάπαυστα, όσο θα περνάνε οι μέρες θα μιλάς όλο και λιγότερο, θα γεμίζεις το δωμάτιο με βιβλία. Θα είναι λες και για κάθε λέξη που δεν βγαίνει από το στόμα σου, θα αντιστοιχεί σε ένα βιβλίο που όλο και θα μεγαλώνει σε μέγεθος και περιεχόμενο με το πέρασμα του χρόνου.
Θα μάθεις να λες όμορφα πράγματα, γεμισμένα με την ωραιότητα της μουσικής, του ήθους, του χρόνου του ίδιου που θα περνάει από πάνω σου. Και να ξέρεις, ότι και αν κοιτάς θα βλέπεις μια ποίηση, που θα βρίσκει δύναμη από όσα πέρασες, θα παίρνει κομμάτια και θα δίνει αισθήματα.
Κάθε ενοχλητικό φως αυτής της ζωής που θα ζεις, θα σου δίνει μια ώθηση, σαν ευλογητός ψαλμός. Ούτε στιγμή να μην ανησυχήσεις για το τι θα λένε οι άλλοι, όταν φτάσεις εδώ που υπάρχω και κάνουμε λίγη παρέα θα καταλάβεις πως ένα κενό και σκληρό πρόσωπο αξίζει περισσότερα από ένα εμπαθή εαυτό.
Δεν θα βρεις πραγματικούς φίλους, ούτε και εκείνοι θα βρουν εσένα στα χρόνια του σχολείου. Όλοι θα σε κοιτούν περίεργα, γιατί η δυστροπία σου θα τους τρομάζει και θα απομακρύνονται από εσένα και μεταξύ μας λογικό το βρίσκω. Μη στεναχωρηθείς ούτε στιγμή γι΄αυτό, γιατί θα αρχίσουν να μιλάνε οι φωνές μέσα σου και αμέσως θα βρεις παρέα.
Μεγάλος σου σύντροφος θα γίνει ένα σημειωματάριο χωρίς γραμμές και ένα μολύβι που όλο θα το ξύνεις για να είναι μυτερή η άκρη, μα αυτό πεισματικά θα αντιστέκεται στα θέλω σου και θα λειαίνει την άκρη του τακτικά.
Οι επιτακτικές φωνές θα σου λένε ιστορίες για αθάνατα κορίτσια, για νεράιδες, για μάγους, για βρικόλακες και εσύ θα τις υπακούς στωικά, σημειώνοντας όλα όσα σου λένε. Το σημειωματάριο θα στέκεται ύστερα δίπλα σε άλλα τετράδια, χαρτιά και post it με το αριστερό σου λερωμένο από τα κατάλοιπα του μολυβιού.
Μερικές φορές θα σχεδιάζεις κιόλας, καρδιές με φτερά, πεταλούδες, πρόσωπα. Θα κάνεις αφαιρετικά σχέδια και μετά θα τα γεμίζεις με χρώματα. Θα αρέσουν σε πολλά άτομα και θα σου λένε ότι έχεις πηγαίο ταλέντο και δεν μπορώ να σου πω ότι συμφωνώ ακόμα με αυτό
Μη πληγώνεσαι με τον πατέρα σου, δεν θα αλλάξει ποτέ, και η πραγματική σου λύτρωση θα έρθει μόνο όταν τον συγχωρέσεις. Δεν θα μπορούσες να γίνεις σαν αυτόν ακόμα και ξερίζωνες την καρδιά σου, οπότε μάταια προσπαθείς να μπεις στην θέση του, μάταια καταβάλλεις προσπάθειες να δικαιολογήσεις όσο πόνο έσπειρε.
Όταν περάσει η φάση της συγχώρεσης, η ποίηση που θα γεννιέται, θα αρχίσει να παίρνει μορφή μέσα από τις λέξεις που θα χαράζεις. Θα διαβάσεις πάλι πολύ, και ότι και αν είναι αυτά που θα δεις, θα σου πω πως με κάποιον τρόπο θα βοηθήσουν στον σπασμένο σου εαυτό.
Θα αρχίσεις να τα βλέπεις όλα θολά στα δεκατρία, και θα χρειαστείς γυαλιά. Άργησες να το αναφέρεις ότι δεν βλέπεις και πολλά, γιατί σου φαινόταν αδιάφορος ο κόσμος που ζούσες και δεν θεωρούσες μείζων θέμα ότι δεν τον βλέπεις καθαρά. Θα φορέσεις όμως ένα ζευγάρι όμορφα κοκάλινα γυαλιά που θα σε συντροφεύσουν επάξια τα επόμενα έτη. Στην αρχή τα έβγαζες συχνά, αλλά πλέον τα βγάζεις μόνο όταν γράφεις με ακουμπισμένο το κεφάλι στο μεγάλο ξύλινο γραφείο σου.
Πάντα έκρυβες μία τρέλα και μία φυγή μέσα σου. “Θα φύγω” έλεγες σε όλους, “Θα φύγω μακριά κάποτε, θα το δείτε” και έβλεπες χάρτες, φωτογραφίες άλλων ανθρώπων που ταξιδεύουν σε μέρη εξωτικά ή και συνηθισμένα. Και όσο τα έβλεπες, φλέρταρες με την ιδέα του να μαζέψεις χρήματα, να βρεις δουλειά και να πας κάπου μακριά. Στην αρχή νόμιζες πως αυτό σου άρεσε γιατί είσαι κάτι κακό, κάτι μεμπτό για το πρόσωπο της κοινωνίας. Μα ύστερα, θα έρθεις κατάματα με την αλήθεια, ότι αυτό που πάντα σου άρεσε στην ιδέα να φύγεις, είναι ότι τίποτα και κανείς δεν θα σε ξέρει.
Το όνομα σου, το τι έκανες, ποια πραγματικά είσαι θα είναι σε όλους άγνωστο, και κανείς δεν θα μπορεί να σε ψάξει, να σε μάθει ή να σε ορίσει παρά μόνο εσύ. Θα ακούς έναν ήχο συχνά και θα είναι η συνείδηση σου που ποτέ δεν σώπασε πραγματικά, φώλιαζε μέσα στα ζεστά σου σωθικά και παρέμεινε άθικτη από την πραγματικότητα που ανηλεώς χτυπούσε και σμίλευε το είναι σου.
Μία φωτογραφική μηχανή θα είναι το καλύτερο δώρο που θα σου κάνουν σε όλη την εφηβεία σου, πέρα από την πένα Parker και τα τετράδια Faber Castell. Θα την γεμίσεις σύντομα με πολλές άχρηστες φωτογραφίες, γιατί θα ήθελες να αφομοιώσεις τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τον κόσμο, από την δική σου προσωπική γωνία.
Είσαι ελεύθερη φύση, και αυτό δεν το ξεχνάς ποτέ, και το βλέπεις κάθε φορά που κάποιος λέει κάτι στενόμυαλο, κάτι που σε ενοχλεί. Το στόμα σου γεμάτο πικρή χολή θα αρχίσει να κατακρίνει πολλά πράγματα, και μια μικρή δασκαλίστικη συμβουλή από μέρος μου είναι να μην σε απασχολεί κανένας που δεν σε επηρεάζει.
Το σκληρό κέλυφος που έχεις, θα τους ξεγελάει όλους, αλλά εγώ γνωρίζω τα μυστικά σου. Την ευαισθησία που έχεις πραγματικά, και την δείχνεις σπάνια. Τα αγγίγματα που δεν δέχεσαι από κανέναν και που κάθε φορά υποφέρεις όταν κάποιος στα δίνει, είτε με ένα μικρό φιλικό ακούμπημά στην πλάτη, είτε με ένα αποχαιρετιστήριο φιλί στο μάγουλο. Δεν τα αντέχεις, νιώθεις πως θες να κλάψεις όλο και πιο πολύ, από εκείνα τα ακροδάχτυλα που σπάταλα σε γεμίζουν με δανεικά προσωρινά χάδια.
Η μουσική θα την καθαρίζει, θα σε λυτρώνει συχνά, και όλα όσα σε ηρεμούν επίσης. Ο καθαρός νυχτερινός αέρας, η οξύτητα της νυχτερινής ησυχίας, ένα χαμόγελο, λίγος γλυκός καλοκαιρινός ήλιος, και τόσα ακόμα που θα σε αφήνουν άφωνη, και θα καθρεπτίζουν την τρυφερή ευαίσθητη ψυχή που έχεις.
Σκέφτεσαι πως θα ήταν ωραίο να έχεις έναν κατάδικο σου άνθρωπο, να μοιράζεσαι τον κόσμο σου, να του δείχνεις την δική σου όψη, αλλά κάθε φορά σε σταματάει αυτό το σκοτεινό τέρας που τρέφεις μέσα σε μια ξεχωριστή πλευρά σου.
Τι να δώσεις και σε ποιον; Βλέπεις, όποιον και αν φέρεις κοντά σου, θα πρέπει να του δείξεις όλη την αλήθεια σου, να είσαι τυφλά ειλικρινής και αυτό είναι ζωντανός φόβος, σαν απεγνωσμένη κραυγή μελλοθάνατού για εσένα αλλά και για μένα.
Δεν αγάπησες μέχρι τώρα κανέναν, και δεν ξέρεις αν ποτέ θα τα καταφέρεις. Τελώ εν αγνοία αν θα δεχθείς κάποια χέρια γύρω σου, ακουμπήματα σε μυστικές ουλές του παρελθόντος, και βαθιά αέναα βλέμματα.
Όπου και αν καταλήξεις, θέλω να ξέρεις κάτι ακόμα: είσαι όμορφο, αδάμαστο πλάσμα και θα παραμείνεις έτσι. Θα έρθουν κι ουκ ολίγες δυσκολίες, αλλά δεν θα αφήσω ποτέ να χαθείς και όταν διαβάσεις με τα μικρά πληγωμένα σου μάτια αυτό το γράμμα ούτε στιγμή μην κλάψεις.
Σε αγαπώ πραγματικά, να το ξέρεις αυτό.
Ο μεγαλύτερος, μακρινός σου εαυτός
