“Άνω τελεία” γράφει η Ποιήτρια Κική Δημουλά για να δηλώσει μια μικρή παύση πριν το οριστικό τέλος· ένα τέλος όμως που δεν θα φανεί, καθώς η όμορφη ποίηση ποτέ δεν συναντά το τέλος όπως το γνωρίζουμε εμείς. Μετρώντας μισό και πλέον αιώνα διαρκούς παρουσίας στα ελληνικά γράμματα, όπως την έχουμε γνωρίσει μέσα από τον μοναδικό τρόπο να χειρίζεται τις λέξεις δημιουργώντας εικόνες και φέρνοντας στην επιφάνεια τα πιο βαθιά συναισθήματα του ανθρώπου, συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Στην τελευταία της ποιητική συλλογή διακρίνεται η προσπάθεια να προσεγγιστεί το “θείο” και εκ πρώτης ανάγνωσης φαίνεται πως επιτυγχάνεται μέσω της τυπικής αντιμετώπισης και ευλάβειας ενός Χριστιανού. Στην πραγματικότητα όμως καταλήγει να αποβάλει κάθε μεταφυσικό τόνο που μπορεί να δώσει η θρησκεία στον άνθρωπο ως συμπαράσταση και κουράγιο στην αντιμετώπιση του παροδικού που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση. Ειρωνική χροιά αλλά ταυτόχρονα νηφάλια και συνειδητή, αφού η Κ. Δημουλά ολοκληρώνει την αμφισβήτηση σχετικά με την χριστιανική σωτηρία του κόσμου φέρνοντας στο προσκήνιο τα πάθη του θεανθρώπου τα οποία όμως περνάνε στην αφάνεια εξαιτίας των παθών του ανθρώπου.
Έτσι διαβάζουμε στο ποίημα «ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ» : Εσύ, Χριστέ μου μην τρομάζεις/δεν πονάς/άλλη μια σκηνοθέτης επέτειος είναι/σαδιστικά ντοκιμαντέρ πάλι σε σταυρώνουν /μόνον η ανάμνηση δέρνεται θρηνεί/
Η ποιήτρια δίνει την εντύπωση πως στοχάζεται γύρω από τις έννοιες του χρόνου και του θανάτου από δύο όμως διαφορετικές οδούς· πρώτα με αυτή του σκεπτόμενου ατόμου που μελετά και αντιλαμβάνεται ώριμα τις παραπάνω έννοιες, ενώ από την άλλη πλευρά την πιο ανθρώπινη που εκφράζεται η αγωνία αλλά και η προσπάθεια διεκδίκησης : κι εγώ/ όντας φανατική της ύπαρξης/με άρθρωση επίμονη παθιασμένη/θα εξακολουθήσω όταν/να την ξαναμιλώ έστω συλλαβιστά/
Όμως ακόμα και τώρα, σε αυτή την διαφορετική διαδρομή που επέλεξε η Κική Δημουλά, δεν ξεφεύγει καθολικά από την γνώριμη ποιητικής της καθώς το “παιχνίδι” με τις λέξεις ,όπως η ίδια ξέρει να τις μεταχειρίζεται παράδοξα και την ίδια στιγμή εύστοχα, παρατηρούμε πως εξακολουθεί να παίζει καθοριστικό ρόλο στα συναισθήματα του ανθρώπου -έστω και αν είναι τα “κατώτερα”. Έτσι λοιπόν : σε κανένα αίσθημα να μην έχει/ καμία υποχρέωση/ κι αν ο απωθημένος πόθος/ υποτροπιάσει ας εκφραστεί/ με ένα πιο ασφαλές αλλιώς / όπως θα έπραττε κάθε νουνεχής υπερήφανος/αναστεναγμός/
Άλλωστε ,όπως η ίδια έχει δηλώσει σε συνέντευξη της : « τις λέξεις δεν τις διαλέγω μάλλον εκείνες με διαλέγουν και εκείνες είναι η προϋπόθεση για το κάθε ποίημα. Να βρω τις κατάλληλες λέξεις».
*Η Κική Δημουλά γεννήθηκε το έτος 1931 και εκτός από ποιήτρια είναι και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στον τομέα της ποίησης. Το 1952 παντρεύτηκε τον επίσης ποιητή Άθω Δημουλά και απέκτησαν μαζί δυο παιδιά. Τα ποιήματα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα ιταλικά, τα Πολωνικά, τα βουλγαρικά, τα γερμανικά και τα σουηδικά. Η «Άνω Τελεία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ
