Τον επερχόμενο Νοέμβριο στο Φάληρο θα αντηχήσει μια garage rock αίσθηση, με ένα τόνο συναισθηματικής post-punk. O Αυστραλός μουσικοσυνθέτης Nick Cave ( +Bad Seeds), θα αποζημιώσουν την αναμονή του κοινού με τη μουσική ένταση που άψογα επί χρόνια μεταδίδουν.
Είτε πρόκειται για κάποιο κομμάτι εμμονικού λυρισμού, είτε για μια έντονη γοτθικού ρυθμού συμφωνία, αναμφισβήτητα ο Nick Cave αποτελεί τη σκοτεινή φιγούρα του μουσικού παραμυθά που σε ένα ενήλικο κάλεσμα απευθύνει θέματα όπως η βία, η αγάπη, ο θάνατος και ο πόνος.
Κι όλα αυτά με μια γλυκόπικρη, πολλές φορές, αίσθηση, που αφήνει κάποιο δυνατό συναίσθημα όταν περνά στη μνήμη.
Από τη σεξουαλική αντιπαράθεση του Henry Lee μέχρι τη δολοφονική αθωότητα του Where the Wild Roses Grow, η ηρεμία ακολουθείται από την κορύφωση. Ο έρωτας συνυπάρχει με την καταστροφή του και δύο (εκ μουσικής πορείας) ανόμοιες καλλιτέχνιδες ,η PJ Harvey και η Kylie Minogue, αντίστοιχα, συνοδεύουν τη ροή της ιστορίας με μελωδικότητα ανατριχιαστική και ψυχρά ρομαντική.
Ή, υπογράφοντας το Fifteen Feet Of Pure White Snow,σε μια στιχομυθία με τον εαυτό του ,για την αναζήτηση ανθρώπινης παρουσίας και τη δύναμη της μοναξιάς, δημιουργεί έναν ύμνο για το πώς η έλευση της σωτηρίας ,πηγάζει μέσα από την εσωτερική προσπάθεια. Κάπως αντικρουόμενα ,μα απολύτως λογικά για την ανθρώπινη φύση ,η ανάγκη για επαφή με κάποιον επανέρχεται στο ζήτημα του θρήνου και της απώλειας ,με τα Τhe Weeping Song και I need you , όπου η λυρικότητα ξεφεύγει από την καλή ερμηνεία στο ειλικρινές συναίσθημα ,συνδεδεμένο με τη ζωή του Cave ,εκτός σκηνής. Η θλίψη παρουσιάζεται κομψά ,η αδυναμία της ψυχής χωρίς υπεκφυγές και δικαιολογίες , μουντά και σκοτεινά ,αλλά αξιοπρεπώς ,χωρίς να χωλαίνει .
Για το Red Right Hand, ενδεικτικό κομμάτι του Cave και αναγνωρίσιμο μεταξύ των fans των X-Files και Peaky Blinders ,δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά . Όταν στους στίχους ενός ρυθμικού τραγουδιού εμπλέκεται ποιητικά το χέρι του Θεού, με μια μάλλον εκδικητική διάθεση ,ενώ το κομμάτι συμπεριλαμβάνεται ευφυώς στο άλμπουμ “Let Love In” ,ο τραγουδοποιός μάλλον μας κλείνει το μάτι συνωμοτικά στο ότι τα όρια της μουσικής ξεπερνούν τα ταμπού μιας δομημένης κοινωνίας.
